Er is een pad ergens halverwege de begraafplaats waar mensen zich hebben ingespannen met graven bijzonder te doen ogen.
Vissen, engelen, gestapelde stenen en zelfs een geit. Erg veel bloemen en planten.
Een van die graven is van Balder Alofs.
In 2007 gestorven toen hij 30 was.
De op de steen genoemde website vertelt zijn verhaal.
Hersenbloeding tijdens het joggen op de Middenweg in Amsterdam.
Op 22 februari 2007.
Gevonden en in coma naar het ziekenhuis gebracht.
Zijn familie die hem niet kan vinden en aangifte doet van vermissing.
De familie van Balder houdt op de website een heel gedetailleerd dagboek bij.
Over hoop en steeds meer vrees.
En dan: Bij Balder is hersendood geconstateerd. Hij reageert niet meer op reflexen. Hij ademt niet meer zelfstandig.
We willen een aantal organen van Balder ter beschikking stellen voor transplantatie. Balder heeft ooit gezegd dat hij wel een nier zou willen afstaan aan vriend en oud-buurjongen Dennis en daarin voelen we Balders wil dit te doen, hij had geen Donor Codicil.
Balder zal in onze armen sterven.
Ook foto’s van Balder. Gewone foto’s en foto’s in het ziekenhuis.
En tenslotte foto’s van de begrafenis.
Met persoonlijke reacties (zoals ook bij de andere berichten).
Erg mooi. Erg aangrijpend.
Balder is en was onze jongste zoon. Op de dag dat hij naar Londen zou gaan om zijn leven een extra wending te geven, werd hij begraven. Nu nog na 4 lange en ook akelig snelle jaren, is er toch nog steeds iemand die aan hem denkt. Onze Balder heeft niet in een hoekje geleefd. Dat heb ik hem in het AMC ook gezegd. Ik ben heel trots op hem. IK was zijn moeder en HIJ mijn zoon. Hopelijk weet hij dat wij hem gevonden hebben. Zeggen kon hij dat niet meer. Wel zei hij in het ziekenhuis: “Mamma”. Zeker weet ik dat niet, ik klamp me er wel aan vast.
Met Moederdag was hij heel attent, Wodan en Donar zijn broers ook, maar hij dacht er 99% aan. Ik had me voorgenomen op die dag niet te chagrijnen. Donar en Wodan hadden me allebei heel lief gebeld, toch bleef het knagen. Toevallig vond ik een oude mail van hem een paar dagen later: “Sorry mam, ik ben je Moederdag vergeten, maar voor mij ben je de allerliefste moeder, die ik me maar kan wensen”. Toevallig ? Balder zei altijd: “Mam, toeval bestaat niet”. Ik zie het als een groet van onze zoon uit het Hierna. Ik vind trouwens dat ik het met al mijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen bijzonder getroffen heb. Ik ben blij en gelukkig met hen.
Bedankt voor je mooie reactie, Agaath.
De manier waarop jullie Balder herdenken is erg inspirerend.
Je vóelt de liefde.
Dank je dat jullie daar vreemden in laten delen.
Inmiddels is het 13 jaar geleden. De pijn blijft maar ook een gevoel van dankbaarheid dat Balder mijn zoon was en ik zijn moeder mocht zijn
Ik ben erg ontroerd dat je nu weer hier een boodschap plaatst.
Je gemis is duidelijk, je liefde nog meer.
Ik voel het als een verrijking van *mijn* leven dat je hier opnieuw reageert.
Veel dank daarvoor.
Balder is blijkbaar vergeten. De website die wordt vernoemd, is uit de lucht.
Nee, Balder is helemaal niet vergeten.
Er zijn na al die jaren nog steeds aan hem denken.
Daar ben ik hen dankbaar voor.