In 2010 begon ik met dit weblog, vier jaar later stopte ik ermee.
Ik schreef nog een paar zeldzame stukjes, maar de laatste échte bijdragen waren uit 2014.

Ik begon omdat ‘het me leuk leek’ = de reden waarom iedereen een weblog begint tenzij iemand per se een politieke boodschap wil uitdragen.
Ik stopte ermee… geen idee. Ik denk omdat ik het teveel werk vond.
Omdat ik het als een plicht begon te ervaren.

Laatst las ik ergens: als je toch nergens heen mag vanwege Corona, ga dan eens naar een begraafplaats.
Daar is het niet druk en is afstand houden makkelijk.

Dus bezocht ik een paar begraafplaatsen en één sprak niet tegen me en de andere wel en ik dacht: zal ik weer gaan schrijven.

Ik bekeek een paar stukjes van vroeger en dacht: tjezus! Dat is wel heel grondig aangepakt!
Nu begrijp ik hoe ik het als werk ging ervaren.
Nog wat gedacht en vooral op me af laten komen en besloten me niet meer blind te staren op wat ik vroeger deed maar fris te herbeginnen.

Laat ze maar komen de indrukken, de ideeën, de benaderingen.
En plaats de foto’s die ik om welke reden dan ook *wil* plaatsen zonder dat eeuwige zelf-kritische ‘is-ie wel mooi genoeg’.

Plons! Hernieuwde sprong in het diepe.

Ivins Cemetery is een kleine begraafplaats in de buurt van St. George, Utah.
Hij is aangelegd in 1983 en op dit moment zijn er iets meer dan 200 mensen begraven.
Er is nu al ruimte voor zeshonderd graven en daarna kunnen er nog 250 graven bij.
Dan moet het deel dat nu ’troep’ is wel goed worden opgeruimd.

Wanneer ik er op 3 mei 2014 ben, loopt er een jonge vrouw met drie erg kleine kinderen.
De oudste zal vijf, zes jaar zijn.
De kinderen zijn een beetje aan het klieren.
Vervelend, vindt de moeder die tracht ze tot de orde te roepen.
Ik vind het wel prettig want blijkbaar dringen ernst en somberheid niet erg tot de kleintjes door.

Later lopen twee vrouwen samen over de begraafplaats.
De ene wijst de ander op een aantal stenen en vertelt iets over de mensen die eronder liggen.

De meeste stenen zijn traditioneel, maar er zijn ook bijzondere bij en erg ontroerende.
Eén graf ligt helemaal alleen op een ver veld.
Er staan een hoop versierselen bij maar nog geen steen.
Een lijstje is omgevallen.
Het valt me pas op nadat ik een foto heb genomen.
Ik zet het rechtop en maak een nieuwe foto.

Het valt me steeds weer op hoeveel dieren er rondlopen op begraafplaatsen.
Soms hoor ik ze (zingende of kwetterende vogels).
Soms zie ik sporen (mn van graafdiertjes).
Af en toe zie ik iemand en meestal levert dat wat vage foto’s op.

Vogels voelen zich erg thuis tussen graven.
Stenen gebruiken ze graag als uitkijkpost.

Soms zie je ook vlinders – waarin sommige mensen een gereïncarneerde kinderziel zien.

Er zijn altijd hazen. Die als je (als fotograaf) geluk hebt even stil blijven zitten.
Waarschijnlijk zijn ze dan versteend van angst dus na 1-2 foto’s snel weer weg.
Het leven van een haas is al stressvol genoeg.

Honden zie ik niet zo vaak op begraafplaatsen.
Maar het kómt voor.

Nog zeldzamer is de kat – maar dan is het ook meteen een zwarte kat.

Zeer talrijk zijn de lizards. Je hoort ze wegglippen, je ziet ze wegglippen – net uit je ooghoek. Of ze zitten half verstopt onder een struik.
Een enkele keer kan ik er één fotograferen. Of twee. Zoals deze lizards waarbij de grote nét de kleine heeft gegrepen (om hem op te eten).
Dat was op Chloride Cemetery.

Mijn favoriet is deze. De desert iguana. Fors van formaat en talrijk op Boulder City Pet Cemetery.

Interessant, die begraafplaatsen.
Mooie stenen, boeiende mensen eronder, wie zouden de nabestaanden zijn.

Ik maak foto’s, ik (onder)zoek, ik vertel er hier over.
Ik voeg Memorials toe aan Find a Grave. Soms heb ik even contact met een familielid.
Een Amerikaan(se).
Meestal bezig met de stamboom en daar bijgevoegd de graven.
Blij als ik per ongeluk een voorvader heb toegevoegd. Of een foto.

Deze zomer zoek ik in de eigen stamboom.
Een beetje. Want al snel is het zo verslavend dat ik het niet meer leuk vind.

Wat ik eraan overhoud: ik wil mijn eigen graven om te bezoeken.
Graven om bij stil te staan, bij ontroerd te raken, onkruid bij weg te halen, mussenpoep te verwijderen, bloemen bij te leggen.

Ik vind 1 graf.
Mijn tante Mieke. Een non (her)begraven in een duograf met een andere non. Intens saai graf. Duidelijk niet bedoeld om te versieren met engeltjes en planten of boeketten.
Twee uur rijden van hier. Dat vind ik ver.

Mijn vader is gecremeerd en verstrooid. Mijn oma ook. En mijn man.
Mijn moeder is ‘geruimd’. Niet zijzelf, zegt de begraafplaats, alleen de steen. Ik vraag iemand in Eindhoven een foto te maken van de plek. Met de steen voor een ander, ok, maar daaronder ligt mijn moeder dus is het mijn plek.
Ze kan het graf niet vinden en vindt de begraafplaats maar somber dus: geen foto.

Ik denk dat opa Frederiks (vader van mijn moeder) moet zijn begraven. Ik vraag het bij de begraafplaats waar mijn moeder ligt. Nee, hij ligt er niet.
Ik vraag ook of -je weet nooit- de ouders van mijn vader er zijn begraven.
Ook niet.

Ik vraag aan een verre oom van mijn moederskant die aan genealogie doet en met wie ik daarover even contact heb of hij iets weet over de graven. Van gemeenschappelijke ooms en tantes.
Hij denkt dat hij weet waar ze begraven zijn, hij zal het andere familieleden vragen. Hij zal het me mailen. Ik hoor nooit meer iets.

Steeds vaker denk ik: het lijkt me fijn een eigen plek onder de zon te hebben waar mijn dierbare ligt. Wat niet meer kan, want: weg zijn de resten.

Op het kerkhof in De Rijp is een vrouw die als meisjesnaam Frederiks heeft.
Ik heb even gedacht: zal ik die kiezen als ‘mijn plek’.
Maar zo werkt het toch niet.

APCRP houdt zich bezig met het vinden en in kaart brengen en beschrijven en beschermen van de graven van de pioneers.
In Arizona.
Daarover sturen ze me een paar keer per week berichten.

Soms is er iets grappigs bij, iets wetenswaardigs, een combi daarvan.
Zoals dit. Waarbij ik vaak denk: zou het wel wáár zijn.
En dan: het zóu kunnen.

Interesting facts about the 1500s dus.

Holding a wake
Lead cups were used to drink ale or whiskey.
The combination would sometimes knock the imbibers out for a couple of days.
Someone walking along the road would take them for dead and prepare them for burial.
They were laid out on the kitchen table for a couple of days and the family would gather around and eat and drink and wait and see if they would wake up.
Hence the custom of “holding a wake”.

The graveyard shift
England is old and small and the local folks started running out of places to bury people.
So they would dig up coffins and would take the bones to a bone-house, and reuse the grave.
When reopening these coffins, 1 out of 25 coffins were found to have scratch marks on the inside and they realized they had been burying people alive.

So they would tie a string on the wrist of the corpse, lead it through the coffin and up through the ground and tie it to a bell.
Someone would have to sit out in the graveyard all night (the graveyard shift.) to listen for the bell; thus, someone could be, “saved by the bell” or was “considered a dead ringer”.

FYI.