Massagraven op het armenveld

21 september 2013 Door 1 Comment

Een deel van de begraafplaats van Yuma is gereserveerd voor mensen die door de County worden begraven omdat ze geen geld hebben voor een mooie begrafenis en hun nabestaanden ook niet.
Die mensen krijgen eenvoudige stenen.
Regelmatig staat de naam verkeerd gespeld.

Apotter

Telkens wanneer ik in Yuma ben ga ik even kijken of er nieuwe graven zijn bijgekomen en maak daarvoor dan een memorial op Find a Grave.
Al een aantal keren vonden mensen zo verloren gewaande familieleden terug.

De vorige keer viel me op dat tussen de gewone stenen een steen stond met een verzameling aan namen.
Twaalf.
Ik dacht: misschien zijn de lichamen zoek en worden ze zo toch herdacht.
Ik kon me nl niet voorstellen dat onder die ene steen twaalf lichamen lagen.

Nu zie ik wéér zo’n verzamelsteen.

En maar 1 nieuwe, losse steen.
Zodat ik me afvraag of hier toch niet sprake is van een massagraf.
De grond voor de nieuwe steen lijkt ook duidelijk platgewalst.

Individuals who are buried at the expense of the local authorities and buried in potter’s fields may be buried in mass graves – zegt Wikipedia.

Ik google deze doden.
Over de meesten vind ik helemaal niets.
Een enkele blijkt te zijn beland bij een begrafenisondernemer.
Bij die naam staat ‘no services planned’.

Filed Under: Yuma Cemetery, Yuma Cemetery Tagged With: , ,

Achter slot en doek

1 juni 2013 Door Leave a Comment

Zeker 1x per jaar bezoek ik het Armenveld van de begraafplaats in Holtville, Californië.

‘To pay my respects’ drukt het eigenlijk wel goed uit: als blijk van ‘er wordt aan jullie gedacht’ aan de vele onbekende doden die daar liggen begraven.
En aan de armen voor wie de familie, als die er al was, geen graf in het mooie groene grasveld kon betalen.
Zodat ze hier op kosten van de gemeenschap in de grond worden gestopt met op die plek alleen een baksteen met hun naam.

Ook maak ik voor Find a Grave memorials van de stenen met namen.
Een heel enkele keer (maar voor die enkele keer dóe ik het) vindt iemand zo een verloren gewaand familielid terug.
Dat alleen al is een reden het Veld bij te houden en in kaart te brengen wie er in dat jaar aan is toegevoegd.

Verboden
Bij het Potter’s Field staat al jaren een bord met Verboden Toegang.
Maar als je over een laag touw stapt en honderd meter verder loopt over een zandpad, ben je er.
Althans zo wás het.

Wanneer ik op 5 mei 2013 het terrein van de begraafplaats op rijd, blijkt de toegang tot het terrein er achter te zijn afgesloten.
Naast het (vertrouwde) No-Trespassing-bord staan palen en daartussen is groen doek gespannen.

In het midden: een hangslot.

Ik kijk over het doek heen, wat nog niet meevalt want het is vrij hoog gespannen.

Ik houd de camera omhoog en zoom zo goed mogelijk in.
Kruisen.
Niet erg veel, maar: kruisen.
Dat betekent dat de Border Angels niet al te lang geleden moeten zijn langs geweest.
Zou dat de aanleiding zijn geweest om de afrastering te plaatsen?

Bekijk ook eens dit filmpje van de Border Angels.
Ze plaatsen niet alleen kruisen, ze plaatsen ook water in de woestijn om de illegalen die via Mexico komen van de dorstdood te redden.

Filed Under: Holtville Tagged With: ,

Tellen

24 oktober 2012 Door Leave a Comment

Toen ik een jaar geleden op het Potter’s Field van Evergreen Cemetery was, vergat ik de doden te tellen.
Dat ga ik op 23 oktober 2012 goed maken.

Ik zet de auto op het mooie deel van de begraafplaats en wandel de troosteloze vlakte op die van ‘County’ is.
Ik tel de stenen. Eerst een rij horizontaal: 52. Dan verticaal: veertig.
Dat zijn dus ongeveer tweeduizend graven.
‘Ongeveer’ omdat niet alle rijen zijn volgemaakt. En ook ‘ongeveer’ omdat aan de kant van de mooie begraafplaats enkele mooie graven liggen.
Die mogelijk niet van ‘County’ zijn maar per ongeluk aan deze kant van de heg zijn beland (andersom: de heg is verkeerd geplaatst).

Pas op dat je niet in de graven zakt! staat op waarschuwingsborden.
Ik zie inderdaad wat gaten in de grond.

Ook zie ik bij enkele tientallen graven stokjes. Als om ze op hun plaats te houden.
Geen overbodige luxe want er zijn bakstenen in de (andere) zijkant beland.
Hoe kán dat nou? Het wil in zuid Californië wel eens flink waaien, maar zo hard dat je een baksteen tientallen meters van z’n plaatst waait?

Ik bekijk twee stenen.
Eén is onleesbaar. De ander heeft alleen een nummer: 2458.

De vorige keer dat ik hier was heb ik een deel van de stenen gefotografeerd en memorials gemaakt op Find a Grave.
Omdat ooit iemand dankzij een memorial van mij van een steen op het Potter’s Field van Holtville een verloren oom terugvond.

Een kwart van de graven (schat ik) is John Doe.
Dus nooit meer te traceren.
Dan zijn er nog de mensen die Smith en Brown en Jones heten. En Sanchez.
Wat vrijwel neerkomt op hetzelfde.

Ik maak wat foto’s van namen die mij bijzonder voorkomen.
In de hoop dat iemand daar later ooit iets aan heeft.
Dan stuit ik op een naam die vermoedelijk Nederlands is: Rouwenhorst.

In Nederland, leert later google, houdt zich een tiental mensen bezig met onderzoek naar de stamboom Rouwenhorst (de naam blijkt uit Overijssel te komen).
Op Find a Grave vind ik de naam ook meerdere keren terug. Soms met prachtige zuilen.
Vaak staat erbij dat ze geboren zijn in bv Haaksbergen.
Zou er een hele familie naar Amerika zijn vertrokken? Waarvan de andere leden dan met meer succes een nieuw bestaan hebben opgebouwd.

Ik kan niet meer doen dan een memorial voor deze man of vrouw op Find a Grave zetten.
En dan hopen dat zij of hij door iemand wordt (terug) gevonden.

Filed Under: El Centro Tagged With: , ,

Instortingsgevaar

26 september 2011 Door Leave a Comment

De laatste keer dat ik in Holtville ben, word ik aangenaam verrast door de op het Potter’s Field versierde graven. Handbeschilderde houten kruisjes, voor elk graf 1.

Ik ben erop voorbereid dat het er nu minder feestelijk zal uitzien. Storm en regen hebben vast omgeblazen en weggewaaid.
Dat klopt.
Maar wat is er met de grond gebeurd?
Hij is nat, ik zak er een beetje in weg. Klei is het maar van een speciaal type.
Grote, zware auto’s hebben over het pad gereden en diepe sporen getrokken. Aan de zijkant van het pad en deels erop liggen houtsnippers.

Ik heb genoteerd waar ik vorige keer ben gestopt en pak het fotograferen weer op bij Row 9.
Niet alleen zijn kruisjes weg, zie ik. Ook stenen ontbreken. Hoe kan dat nou? Die waaien niet weg en niemand zal ze toch meenemen? Soms staat er nog wel een mager kruisje maar ontbreekt de steen. Ik herinner me dat vorige keer ook niet alle graven een steen hadden, maar nu lijken dat er meer.

Wat echt erg is: er zijn gaten. Niet onschuldige gaten zoals van holletjes van gophers. Echt diepe gaten. Kuilen. Ik voel de aarde veren. Ik aarzel of ik hier wel mee door moet gaan.
Ook gedachtig de verhalen (ja hoor, daar gaan we weer: op dit moment grijpen horror stories die vast zijn verzonnen hun kans).
Ik denk dus: dadelijk zie ik botten. Of op z’n minst een body bag.

Maar ik ben er nu toch en zal de graven met de grotere kuilen mijden en mijn fotoronde afmaken.
Dan, op row 13 een echt diepe kuil. Kijken? Kijken.
Vanaf toch veilige afstand zie ik niets. Geen botten, geen grijpende handen. Foto’s maken dus maar en die straks goed bekijken. (Wat niks oplevert)

Het is een deprimerend bezoek vandaag. Dus maak ik om mezelf wat op te vrolijken of op z’n minst de gedachten te verzetten een wandeling over het mooie deel van Terrace Park Cemetery.
En ontdek dat je ook hier als graf(steen) je stevig bestaan niet zeker bent.

Filed Under: Holtville Tagged With: , ,

Potter’s Field

21 september 2011 Door Leave a Comment

Langzaam rijd ik op 20 september 2011 naar het achterste deel van Evergreen Cemetery.
Het is het oude deel. Met staande stenen onder grote bomen (het nieuwere deel heeft platte stenen met groen gras).
Ik ben op zoek naar het oudste deel, in de hoop daar meer te weten te komen over de pioniers die in dit deel van de Imperial Valley een nieuw leven zijn begonnen. Ik verwacht veel verschillende landen van herkomst aan te treffen.

Het veld is snel gevonden. De auto kwijt raken is vers twee. Zomaar ergens neerzetten wat elders kan, lukt hier niet door de smalle paden. Zodat ik een hoek omsla en een veld zie liggen dat sterk lijkt op het Potter’s Field van Holtville.
Verboden toegang staat er. Alleen toegankelijk voor personeel.
Omdat ik nu toch al zover ben rijd ik door en parkeer precies achter de heg, uit het zicht vanaf de officiele begraafplaats.
In de verte is een man aan het schoffelen. Hij negeert me.

Snel maak ik wat algemene foto’s. Ook fotografeer ik een aantal stenen. Mexicaanse namen, een enkele Engelse naam, veel John Does en: nummers. Rijen van nummers. Nog veel meer onbekende en arme doden dan in Holtville. Een enkele versiering bij een graf en: niets recents.

Ik keer de auto en zet die verderop. Fotografeer onder de bomen en wanneer een begrafeniswerker me vriendelijk toelacht vanuit zijn auto waag ik het erop.
Mag ik iets vragen? Dat deel daar, zijn dat de arme mensen? Ja, vertelt hij, dat is ‘County’.
Arme mensen en illegal aliens, ga ik door? Want ik zag: John Does. Inderdaad. John Does, Jane Does, bij enkele graven heeft familie een steen toegevoegd.
En die nummers, zeg ik. Ja, zegt hij. (Pas later denk ik: ik had moeten vragen of de nummers onbekenden zijn of dat er ergens een groot boek is waar bij elk nummer wel degelijk een ‘mens’ staat genoteerd).

Worden er nog steeds mensen begraven, vraag ik. Zoals in Holtville.
Nee, zegt hij. Voor zover hij weet niet. Hij werkt hier 20 jaar en de laatste 2 jaar is er niemand begraven. Maar hij heeft vrijdag en zaterdag vrij. Het kan dus dat het dan gebeurt. Maar misschien niet en gebeurt het nu alleen in Holtville.
Ik moet denken aan de verdenkingen. Dat in Holtville midden in de nacht stiekem de illegalen worden gedumpt. Ik durf hem niet te vragen of dat hier mogelijk kan zijn.

Later, na wat googlen, schrik ik hoe ik mezelf heb laten beinvloeden door een artikel dat ik toen ik het las pure verdachtmaking vond. Toch bleef blijkbaar iets hangen.

Het zit -hier- nl zo: in El Centro was het armenveld al in 1996 vol.
Toen is men in Holtville met een dergelijk veld begonnen.
Althans – zo lees ik het hier.

Waarom is het verboden toegang wil ik nog weten. Dat heeft te maken met de bodem. De doden zijn nl niet zo begraven als hier, in het sjiekere deel (stomme ik vraagt weer niet door – bedoelt hij dat ze niet in kisten liggen, misschien zelfs niet in body bags? dat ze niet erg diep liggen? iets anders?). Maar daardoor is het gevaarlijk er met een auto te rijden. Die auto kan wegzakken.

Mag ik er rondkijken? Dat mag. Ik zal immers niets kapot maken? Alleen fotograferen, zeg ik.
Om als iemand anders wel bezwaar maakt te kunnen zeggen “ik had toestemming van X” vraag ik zijn naam. Carlos. Ik ben Jeannie. “It was nice talking to you,” sluit ik af. Dat vond hij ook, zegt hij.

Ik loop terug naar het Potter’s Field. Maak nog wat foto’s. Probeer te schatten hoeveel graven er zijn. Meer dan in Holtville. Duizend? Meer dan dat? John Doe ligt naast John Doe ligt naast John Doe. Niet zoals in Holtville met Row x – y in de steen gekerfd. Maar ook met als extra: een nummer. Staan ze dan echt allemaal in het Grote Boek?

Dan dringt tot me door: alle John Does een plek geven op internet, 1 voor 1, als de individuen die het waren voordat ze zonder naam dood werden aangetroffen – dat gaat me nooit lukken. Het zijn er teveel waarvan ik nog maar een zeer klein deel heb gevonden.

Als ik iets voor ze wil betekenen moet het anders aangepakt. Weg van het individu, meer toespitsen op de grote lijn wat in deze regio betekent: de troosteloze tocht vanuit Mexico, door de woestijn met al z’n gevaren.

En dat is tegelijk wat ik *niet* wil.
Omdat het me niet alleen om issues gaat maar juist om de mensen die ze treffen.

Filed Under: El Centro Tagged With: , , ,

De verhalen over Holtville cemetery

2 juli 2011 Door Leave a Comment

Ik ben niet de enige die wordt gefascineerd door de armenbegraafplaats in Holtville.
De Border Angels, die in de woestijn water en kleding achterlaten om de illegalen te helpen, brengen hier ook regelmatig een bezoek. Zij plaatsen de kruisen. En ze bidden.

Ik vind online een paar verslagen van studentes die als vrijwilligster waren meegegaan.
En een verslag van Jay Johnson-Castro. Een activist.
In februari 2007 bezoekt hij Terrace Park cemetery. Hij beschrijft het Potter’s Field als ‘a secret cemetery’ en ‘hidden from public view’.

A few basic details
Here’s a few basic details that we learned. According to local folks, there are no public burials. The victims are buried around 2am or 3am…by women “slaves”. There is no evidence of a dignified burial with some kind of ceremony.
No one knows how many are really buried there. No one seems to know if they are…or how many are…men, women or children. Although one knowledgeable Latina says that there is a cemetery in San Diego with nothing but unidentified children in it.
No one knows if the buried persons are in caskets or body bags…or. No one knows whether autopsies were performed. No one knows exactly where the actual graves are. No one knows who pays for the burial…or how much.

Massagraf
Hij redeneert verder dat het gaat om een massagraf. Op basis van de grond denkt hij dat.
Hoe hij tot die conclusie komt – ik kan het niet volgen. Maar lees het artikel en oordeel zelf.

Wat mij stoort in zijn aanpak is het ‘niemand wil erover praten maar door de locals te ondervragen *ontdekten* wij…’ en dan allemaal nare dingen bv zoals over die ‘women slaves’.
Nog een citaat: ‘One knowledgeable Latina says that there is a cemetery in San Diego with nothing but unidentified children in it.’
Tjee. Laat je dat nou zó kunnen googlen. En er is niks geheimzinnigs aan.

Nobody knows
In een ander artikel wordt deze Johnson-Castro sprekend opgevoerd. “They say women are brought here in the middle of the night to do the burying,” says Johnson-Castro. “The federal government contracts with Imperial County to pay the city to bury these people, and nobody knows who they are. These are totally anonymous people who died as a result of our pathetic immigration system. Nobody is thinking of these people. The bodies are just thrown into the ground and dirt is pushed over them with a blade.”

Zo gaat iets een eigen leven leiden. Maar elders vind ik bij (volunteers) Lila en Samantha dat ze ‘coffins’ zagen (klaar) staan.
En hier zie ik planken klaar gelegd om te markeren waar een graf moet komen. Een eenpersoonsgraf.

Autopsies
Het artikel in de New York Times waaruit ik eerder citeerde vertelt het zeer gedetailleerd. Dat er wel degelijk autopsies zijn, dat ze proberen de familie te vinden. Om een praktische reden: dan hoeft Amerika niet voor de kosten van het begraven op te draaien. En dat wordt begraven in een laken en een kist van ‘particleboard’.
Nu kun je zeggen: jamaar, dat artikel is uit 2004. Klopt.
Maar dan zou ik willen weten wanneer ze daarmee zijn gestopt en waarom.
Ipv wild te roepen over massagraven en slavinnen.

Kruisen
Er is nog een aspect waarover onduidelijkheid bestaat. De kruisen.
De Border Angels zetten ze regelmatig neer. Waarom ‘regelmatig’? Omdat de begraafplaats ze weg haalt, heeft Lila gehoord.
Omdat de stormen ze wegmaaien, lees ik elders (ook uit de mond van de oprichter van de Angels, Enrique Morones).

Ik wou dat iemand het eens goed uitzocht ipv zich over te geven aan gruweltheorieën en mythes.
Alsof de werkelijkheid niet erg genoeg is.

Filed Under: Holtville Tagged With: , , ,

Versierde kruisen

15 mei 2011 Door Leave a Comment

Ik wil ze opnieuw bezoeken, de onbekende doden van Terrace Park Cemetery.
De graven fotograferen waar ik de vorige keer niet aan toe kwam.
Mij staat niet helder voor de geest welke rijen ik toen koos. Maar desnoods zitten er wat dubbels bij.
In elk geval kan ik pebbles/marbles achterlaten.

Over de goed bijgehouden relatief kleine begraafplaats loop ik op 14 mei 2011 naar achteren. Stap over de ketting, loop het lange pad af. Maak een foto: aan het eind van dit pad achter die heg, daar is het.

Ik ben bij de heg en: een wonder.
Alle graven hebben kleurige kleine kruisjes.
Iemand heeft voor de doden gezorgd.

Ik ga dichterbij. Elk kruis heeft een ‘Niet vergeten’ als tekst, meest in het Spaans, een enkele keer in het Engels.
Alle kruisen zijn anders. Met de hand beschilderd. Sommige erg mooi.
Helaas zijn er ook al wat omgevallen en afgebroken. Voor zover mogelijk leg ik ze als ze zijn weggewaaid dichter bij hun steen.

Ik fotografeer de rijen 1 t/m 6 en een paar stenen met kruisen op rij 1A.
Veertig doden op een rij. Samen ongeveer 250.
Ik neem me voor over twee weken terug te gaan.
Voor de andere zes+ rijen.

Ik zal vast stenen van John en Jane Doe’s fotograferen die ik al eerder op Find a Grave zette.
Maar nu kan ik daar een mooiere foto aan toevoegen.
Niet langer een simpele steen met John Doe en Row zoveel nummer zoveel.
Maar een eigen kruis erbij. En wat pebbles. Die ik nooit fotografeer omdat ik dat ervaar als een soort geschiedvervalsing.
Niet vergeten.

Ik heb moeite me van het armenveld los te maken.
Wat een geweldige mensen hebben dit gedaan.
De Border Angels misschien?

Filed Under: Holtville Tagged With: , , , ,

John Doe na John Doe na Jane Doe

15 mei 2011 Door Leave a Comment

Wanneer ik op 14 mei 2011 op deze begraafplaats ben wil ik alle stenen fotograferen.
Zodat ik alle, meest naamloze, doden tzt een plaats kan geven op Find a Grave.
Omdat elk mens die plaats waard is. Ook al blijft er niets meer van haar of hem over dan een baksteen met ‘John Doe’ of ‘Jane Doe’ en het nummer van de rij en het graf: Row 5 – 7.
Op die manier.

Ruim tweehonderd foto’s neem ik.
Systematisch.
Helemaal klaar ben ik dan niet maar wel tot op ongeveer de helft.

Drie dagen geleden begin ik met de stenen 1 voor 1 op Find a Grave zetten.
Nadat ik eerst een lijst heb gemaakt (handmatig, je kunt er niet op sorteren) van de John en Jane Doe’s die ik al eerder heb toegevoegd. Slechts te onderscheiden op hun rijen met nummers.
Wat al behoorlijk troosteloos is.

Ik bewerk elke foto, voeg elk individu toe, neem die dan ook op in mijn Virtual Cemetery van de Lost Souls en deel bloemen en kaarsjes en engelen en soms een tekst uit.
Wat warm and fuzzy voelt. In het begin.

Dan heb ik tachtig of misschien honderd of misschien nog meer mensen toegevoegd en ik merk steeds meer dat ik er genoeg van krijg. Omdat het sáái is. Al die John Doe’s.
Een enkele Jane zorgt voor afleiding. Maar de meeste zijn toch Johns en de kruisjes gaan ook steeds meer op elkaar lijken.

Nog meer dan 100 te gaan, zie ik.
En denk stiekem: zal ik ze een tijdje laten liggen. Eerst wat *leukers* doen.
Mooie engelen en andere beelden, mooie levens- en doodsverhalen.

Waarmee ik me schuldig maak aan dat wat ik wil voorkomen. De naamloze doden afdoen als verwisselbare wezens.
Niet als individu relevant. Omdat ik hun geschiedenis niet kan achterhalen.

Niet doen dus.
Doorstomen. John Doe na John Doe na John Doe.
Zoals ze ook 1 voor 1 na elkaar in de woestijn van Imperial County zijn gevonden.

Filed Under: Holtville, Onbekende doden Tagged With: , , , ,

Jane en John Does en John Hare

31 december 2010 Door Leave a Comment

Parker Cemetery was de eerste begraafplaats waar ik stenen zag voor John Doe en Jane Doe.
Ze troffen me zo dat ik me tot taak stelde zoveel mogelijk John en Jane Does een plaats te geven op Find a Grave, waar ik een Virtual Cemetery oprichtte voor diegenen die nog niet door anderen waren gevonden.
De meeste vond ik tot nu toe op Yuma Cemetery – waar ik er vast nog veel meer zal vinden wanneer ik die begraafplaats vaker bezoek.

Dit waren mijn eerste Does. Gevonden op Parker Cemetery.

 
 

Op 4 oktober 2010 bezoek ik deze begraafplaats opnieuw.
Nu bekijk ik vooral het oude, arme deel dat The Garden of Hope heet. Met erg veel vervallen graven, afgebroken kruisen, onleesbare stenen. Graven zonder stenen.
Zeer goed mogelijk dat een deel ervan Jane en John Does betreft. Maar ik vind maar twee graven die als zodanig te herkennen zijn.
Er zijn er meer op deze cemetery, want er staan er meer op Find a Grave. In The Garden of Tranquility, tegenover The Garden of Hope. Die bezocht ik nog niet.

Dit zijn de graven die ik zag in The Garden of Hope.

 

Omdat ik graag het graf van mijn eerste Jane Doe wou bezoeken liep ik naar het deel van de begraafplaats direct achter de ingang waar het moest liggen.
Ik begrijp er niets van, maar ik vind haar niet. Het zal aan mij liggen, te lang al aan het dwalen, te warm.

Wat ik wel vind: deze steen. Ik vermoed dat de man als onbekende is begraven en later toch is geïdentificeerd. Hoe? Geen idee.
En wat ik ook niet begrijp is dat hij dan een steen krijgt met zijn echte naam en een ‘aka’ John Doe.
Alsof er anders verwarring zou ontstaan omdat iemand op zoek zou zijn naar John Doe #128 en dat graf dan niet zou kunnen vinden omdat de onbekende intussen een naam heeft.

Filed Under: Blog, Parker Tagged With: , , , ,

Beenderen

17 december 2010 Door 1 Comment


Yuma heeft drie begraafplaatsen.
Twee sjieke, een die niet (meer) wordt bijgehouden maar waar nog steeds mensen worden begraven: Yuma Cemetery.
Deze begraafplaats is enorm groot. Sommige graven liggen er netjes bij – dankzij de familie. De meeste niet.

Op deze begraafplaats worden ook de onbekende doden begraven.
Tussen de andere doden. En soms in een bepaalde hoek heel véél.

Er is geen lijn in hoe ze worden aangeduid.
Soms heten ze John Doe. Maar ook is (o.a.) mogelijk: Unknown, Unidentified Male, Baby unknown, Unknown adult bones, Unidentified Skeletal Remains.

Op een dag heb ik een uur lang hun stenen gefotografeerd. Ik hoefde er maar 1 veld voor te belopen. Veel zoeken was er niet bij.
Nu ben ik al een paar dagen bezig ze in Find a Grave in te voeren. Ik ben nog niet halverwege.
Waarom het er zo véél zijn hier?
Mogelijk -net als in Holtville- omdat er veel illegalen de oversteek vanuit Mexico niet hebben gehaald en in de woestijn zijn overleden.
Heel soms staat er een overlijdensdatum bij, maar meestal is het F of FD – de datum waarop het lichaam, of wat er nog van over is, is gevonden.

Let ook op die steen met ‘Unknown adult bones – baby sec’.
Lag er een dode baby bij de volwassen beenderen? Was de vrouw zwanger?

  
  
  

Filed Under: Yuma Cemetery Tagged With: , , , , ,

Removed from Stoval

17 december 2010 Door 1 Comment

Op een deel van Yuma Cemetery waar veel graven van onbekende doden zijn staan resp. liggen ook deze grafstenen.
Unknown met een getal. En dan: Removed from Stoval. En een datum: 15 januari 1956.

Ik heb lang zitten puzzelen op wat ‘Stoval’ toch wel was.
Ik dacht aan een plek als een steengroeve. Maar hoe ik ook zocht, ik vond geen Engels woord dat op ‘stoval’ leek.
Iemand anders keek beter dan ik op de kaart van Arizona.
Op ongeveer 60 mijl ten oosten van Yuma ligt het mini-plaatsje Stoval.
Mini-plaatsje is er al een te groot woord voor.

Nu ga ik zelf verder googlen. Ik vind mbt Dateland en omliggende plaatsen (waarvan Stoval er één is):
During the 1940’s, Dateland Arizona was the site for two of General Patton’s desert training camps, Camp Horn and Camp Hyder. In addition, in 1942, three airstrips were built here in Dateland for training B25 Bombers. Unfortunately, the airfields were only utilized for about two months. The buildings that were built for the airstrips were later used as part of an Italian internment camp. Of course, all of the buildings are long gone, but the airstrips, and many of the original foundations are still in existence.
Een kamp voor krijgsgevangenen.
Ik denk nu bij gebrek aan echte kennis (ik benaderde nog wel de historical society van Yuma, zou antwoord krijgen, maar dat kwam niet):
Dit zijn mogelijk resten van onbekende doden die bij dat kamp waren begraven. En die in 1956 zijn opgegraven en verplaatst naar Yuma.

Mogelijk is het heel anders.
Ik probeer ook maar wat zaken aan mekaar te breien.

De stenen lagen overigens wel in hetzelfde gebied van Yuma Cemetery maar niet naast elkaar.

  

Filed Under: Yuma Cemetery Tagged With: , , , ,

John en Juan Does (en arme mensen)

30 oktober 2010 Door 2 Comments

Ik had over ze gelezen en ik wou ze zien – de graven van de illegalen die dood in de woestijn of de irrigatiekanalen tussen Mexico en Californië zijn gevonden.
Terrace Park Cemetery heeft er rijen van. Las ik. Honderden. Alleen kan ik ze eerst niet vinden.
Dat klopt omdat ze op een apart terrein liggen, afgesloten met een touw en ‘verboden toegang’.


Caretaker/gravedigger Martin (Sanchez) brengt me erheen. En wat direct opvalt is hoe het mooie versbesprenkelde gras na het touw abrupt overgaat in klei. Zanderige klei en -kan ik me zo voorstellen- als het geregend heeft plakkerige kleefklei waarin je wegzakt tot je enkels.
Ik maak foto’s naar links en naar rechts.


Links is het veld vol, rechts is nog plaats voor graven van veel mensen.
Ze hebben stenen met een nummer en soms een houten kruis.
Het zijn niet alleen illegalen die hun verlangen naar een beter bestaan met de dood hebben moeten bekopen.
Het zijn ook arme mensen. Geen geld voor een graf, begraven op kosten van de overheid.

Ik vind twee artikelen (er zijn er vast meer).
Een uitgebreid verhaal in de New York Times van 2004, ook over de kosten: $ 440 for the plot and $ 457 for the coffin, sheet, nails and transportation. Tel daarbij de autopsie en het gekoeld bewaren en het totaalbedrag is -in 2004- per John Doe $ 2500.
Via de cache van google ook een artikel uit de Imperial Valley Press van oktober 2009:

(..) it’s toward the back where 508 gravesites for people of limited means are kept, with 271, or 53 percent, of those graves comprising of U.S.-born citizens, said Chuck Jernigan, superintendent of the Central Valley Cemetery District.
But 237 of those gravesites, or 46 percent of the one-acre area, are made up of John Does, Jane Does or unidentified people. Included in the mix are undocumented immigrants, Jernigan said.

Ik wist toen ik hierheen ging wat ik zou aantreffen, dacht ik.
Ik had erover gelezen, ik had foto’s gezien. Sterker: ik ging hierheen omdát ik de graven wou zien en beleven.
Ik was niet voorbereid op hoe het zou vóelen. De troosteloosheid.
Het stap voor stap, meter voor meter, graf voor graf, onbekende na onbekende. Nog een rij. Nog een steen. Een kruisje, een omgevallen kruis, geen kruis.
Daartussen 1 échte steen (hoe kan dat nou? alsnog later hier geplaatst?).
Mijn opzet is álle graven fotograferen, álle doden een plaats geven.
Hier of bij Find a Grave.


Maar het zijn er te veel, het is te warm, de troosteloosheid vliegt me aan, ik ga harder lopen, ik klik niet meer alles, ik geef op.
Ik ga terug. Volgend jaar in mei.

Filed Under: Holtville Tagged With: ,

Onbekende doden

30 oktober 2010 Door Leave a Comment

   
   
   
   

Filed Under: Holtville Tagged With: , ,