De begraafplaats van Liberty bezoek ik op mijn eerste dag in Amerika: 5 mei 2011.
Liberty ligt bij Buckye en is niet echt (meer?) een plaatsje. De begraafplaats ligt open in de velden. Hekje er omheen. Hij is oud, er wordt al vele tientallen jaren niet meer begraven. Ruimte genoeg overigens.
Eerste reactie: teleurstelling. Is dit alles? Deze vervallen stenen, zand, enkele prikplantjes, veel dieren’graven’ en – (voor mij: opmerkelijk) de naam Cemetary.
Is dat een verschrijving? Of noemde men vroeger begraafplaatsen ook wel zo?

Wat kan hier nou te zien zijn, denk ik.
Dat is dus het bord voor de kop van iemand met jetlag die al 2 uur heeft gereden en weet dat ze nog 3 uur moet.
Twee minuten met de voeten letterlijk in los zand en ik realiseer me weer dat elke begraafplaats betovert. Hier is het de vergankelijkheid. De graven waarvan niets meer over is behalve wat stenen. Vervaagde grafstenen. Die ‘dit is onze dode’-hekjes die soms nog omhoog staan terwijl wat er tussen lag is vergaan.

Maar ook de teksten op de stenen. De kinderen. Soms enkele uit hetzelfde gezin snel na elkaar overleden.
De vrouwen aangeduid met hun naam en ‘Mother’.
Bij enkele graven ligt nog wat versiering. Kunstversiering. Hij oogt vers. Maar gezien de staat van de graven kan ik me niet voorstellen dat hij recent is neergelegd.

Terwijl ik rondloop, van onbekende wereld naar onbekende wereld, zie ik op 1 van de stenen zuiltjes aan de rand van de begraafplaats een beeldje dat beweegt. Een vogel! Een uil? Ik neem vanuit de verte foto’s maar mijn camera heeft geen verre zoom en ook niet zo’n goede lens.
Dus probeer ik langzaam onopvallend dichterbij te komen en dan nog eens te fotograferen.
En ja, het is hem! De burrowing owl. Ook wel zanduil genoemd. Goeie kans dat 1 van de gegraven holen van hem is.

Dan nog een familiegraf met een eigen verhaal (kind doodgeboren, moeder dood bij de bevalling) en pas wanneer ik wil weglopen zie ik dat iemand onder aan de vlaggenpaal een beeldje van een engeltje heeft gezet. Een zo te zien echt nieuw beeldje.
Een perfect eind van dit bezoek. Ook perfect: dat ik het pas zie wanneer ik wegloop.

[Update: later vond ik de geschiedenis van deze begraafplaats. Irritant dat de pagina spontaan scrollt en een muziekje draait. Maar interessant om te lezen mn ook hoe herhaaldelijk is geprobeerd dit cemetery op te knappen en waarom er geen bomen (meer) staan.]