Op 4 oktober 2010 ben ik voor de tweede maal op deze begraafplaats.

Dit keer laat ik het groene gras letterlijk links liggen en rijd door naar het oude deel achterin rechts waarvan ik bij het vorige bezoek alleen de rand zag.

De ‘Garden of Hope’ zoals het heet, ligt er troosteloos bij.
Zand, gaten, vergane stenen, veel stort in elkaar. Ook graven van onbekenden of misschien van ooit wel bekenden maar nu is er alleen nog een vergaan kruis – of zelfs dat niet. Heel vreemd: een paar mooie, recente graven hiertussen.
Dat begrijp ik echt niet want wie een lap grond kan afbakenen en zich een mooie steen kan veroorloven legt zich toch niet te ruste op de stoffige, inzakkende Garden of Hope? Die kiest voor een plek aan de overkant, in de Garden of Tranquility.

Wat me in het bijzonder treft: wanneer ik net ben begonnen met fotograferen stopt een rode pick-up waaruit een vrouw stapt van een jaar of dertig met een klein meisje. Ze leggen een boeket neer bij een graf (dát graf bezoek ik nu niet, er zijn grenzen aan mijn inbreuk op een anders privacy).
Dan steken moeder en kind (ik neem aan dat het dat zijn) het pad over naar het gedeelte ‘groen’.
Geen treurige blik meer, geen extra bloemen.

Een vrolijk huppelend meisje met een moeder die vriendelijk naar mij zwaait.
Alsof ze er, eenmaal hier, een uitje van maken.
Alsof een bezoek aan een begraafplaats heel normaal is.
Alsof de doden niet eng zijn maar een onderdeel van ons leven. Onze eigen doden en de andere doden.

Misschien projecteer ik teveel maar ik hoop dat dit is wat de moeder haar dochtertje wil leren.

En dan is er nog deze steen

Eleanor die in Minneapolis is overleden (en daar waarschijnlijk ook begraven), in Phoenix is geboren en dan in Parker deze steen achterlaat. Waar ze op highschool heeft gezeten.

Ik probeer Eleanor te vinden. Wie investeert in een extra steen heeft vast ergens een mooie Obituary gehad. Ik kan ‘m niet vinden.
Ook Find a Grave heeft geen idee waar Eleanor begraven ligt.
Good old google dan maar. Dat brengt me bij Grave Listing. Maar op wélk Saint Mary’s Catholic Cemetery Eleanor nu is begraven? Er zijn er vele – ook in Minnesota.

Het nieuwe (gras)deel van Parker Cemetery heeft geen grote beelden maar vooral liggende stenen.  Ook zijn er kleine kaartjes met naam en data. Plasticje ervoor, metaal er omheen.
Na een tijd worden ze slecht leesbaar.

Is de bedoeling om er ooit, als er geld is misschien, een echte steen bij te zetten. Of een kruis? Wás dit misschien ooit een kruis waarvan de dwarsverbinding naar beneden is gezakt? Of hoort het zo?

Aaron Bernal, op de dag van zijn geboorte gestorven, heeft twee jaar later nog geen steen.

David Martinez (38) kreeg veel foto’s mee. Maar de weersomstandigheden in Parker, AZ zijn zodanig dat vijf jaar later de data al slecht te lezen zijn en de foto’s helemaal verbleekt.
Wie hij was, hoe hij is gestorven? Ik weet het niet. Een ándere David Martinez is in 2005 geëxecuteerd. Maar die was 29. En Martinez (ook ik combinatie met ‘David’) is in Amerika net zo gewoon als bij ons Jan Smit.

Nóg een onbekende. Antonia G. Dominguez, geb. 1952, overleden 2006. Geen steen. Wél een aantal verse bloeiende planten.

Patricia Anne Carroll, net 65 jaar geworden. Mooi kruisje, klein plantje.

Een kindergraf. Ik was er een paar weken nadat het was gedolven. Je kunt zien dat het recent is aan het zand waarop nog geen gras is gegroeid. Nog geen jaar is het kind geworden.

Deze mensen zijn een paar jaar geleden begraven. Wat de bedoeling ook was (ooit een steen, nu en dan een plantje er bij zetten) – het is er niet van gekomen.

Op deze begraafplaats zijn veel mooie stenen met foto’s erin verwerkt.
Ik had verwacht dat wie zoveel geld kon uitgeven aan een gedenkteken ook een advertentie in de krant had geplaatst. Ik kon ze niet vinden en nieuwsberichten over de doden vond ik evenmin.
En geloof me: ik heb gezocht en gezocht.

Er zit dus niets anders op: alleen de foto’s van de stenen.