Earl J. Friend
11 april 2012 Door Reageer
Een vrij standaard steen op de begraafplaats Sunset Vista in de Yuma Foothills.
Meer dan de helft van deze begraafplaats bestaat uit graven van militairen en die stenen lijken erg op elkaar.
Naam, rang, jaartallen en soms iets extra’s maar heel vaak niet.
Ook de steen van Earl J. Friend, in juni 2011 op 83-jarige leeftijd in Yuma overleden, is zakelijk en strak.
Dat kun je niet zeggen van de twee stenen aan zijn ‘voeten’.
Twee stenen voor twee vrouwen met allebei de achternaam Friend.
Op de steen van Shirley Ann (1930-2002) staat My first and last sweetheart.
Op de steen van Mary (1925-2006) My second loving companion.
Ik vermoed dat Earl met beide vrouwen getrouwd is geweest.
Eerst met Shirley Ann. Zijn eerste liefde en gezien het ‘last sweetheart’ dacht hij toen ze in september 2002 overleed ook dat hij nooit meer van iemand zou houden.
Niet als ‘sweetheart’ in elk geval.
Uit de tweede steen valt af te leiden dat er toch weer een vrouw in zijn leven is gekomen.
Toen hij (minstens) 75 en zij (minstens) 78 was.
Misschien kenden ze elkaar al jaren.
In elk geval vonden ze elkaar lief genoeg om op die hoge leeftijd met elkaar te trouwen.
My second loving companion.
Ik vind het minder heftig dan My first and last sweetheart.
Misschien was het dat ook niet.
Mijn Engels is onvoldoende om te weten of ik bij ‘loving companion’ moet denken aan ‘lief maatje’ of aan ‘liefhebbende partner’.
Misschien wel beide.
Pet cemetery Sunset Vista
21 oktober 2011 Door Reageer
Wanneer ik op 29 september 2011 Sunset Vista Cemetery bezoek, vraagt de caretaker me een week later terug te komen. Aangezien de pet cemetery waar hij me ziet rondlopen er nu niet uitziet maar hij daar volgende week iets aan gaat doen. Schoonmaken.
Ik vertel dat ik een paar weken elders vertoef maar dat ik voor ik terugvlieg nog een paar dagen in Yuma ben en dan zeker zal langskomen.
Op 20 oktober is het zover.
Pet cemetery ziet er op afstand niet anders uit dan anders: een groot grasveld.
Dichtbij blijkt dat er wel degelijk aan is gewerkt: van de stenen op de eerste rij en van enkele op de tweede rij is het onkruid weggehaald. Van de overige stenen niet.
Wat kan verklaren waarom de caretaker uit de verte vriendelijk naar me zwaait maar geen praatje komt maken.
Ik maak wat foto’s (meeste volgen later).
Wat ik nu lief vind om te laten zien zijn de graven van Measles en zijn echtgenote.
Die samen 22 kinderen kregen. De grafsteen van Measles is een beetje schoongemaakt, ik probeerde zelf die van zijn vrouw te reinigen maar dat onkruid is hardnekkig – dat lukte dus niet.
Nu ik er toch ben maak ik een rondje rest van de begraafplaats.
Vergezeld door veel vogels met hun gezang (1 roadrunner kruiste de road toen ik de begraafplaats opliep maar wou niet gefotografeerd) lees ik stenen en maak foto’s.
Deze steen is op zijn minst opmerkelijk (even op klikken).
Dan het grote veld met de veteranengraven.
Ook daar zijn bijzondere stenen. Wanneer ik na een uur ermee kap stopt een bestelwagen en een man vraagt waarom ik foto’s maak. Een moment van twijfel. Soms wordt dat nl. niet gewaardeerd.
Nu wel.
Of ik weet dat George W. Bush hier begraven ligt, lacht de man.
Ik zeg dat ik het weet maar dat ik het graf niet ben tegengekomen. Daar, wijst hij.
Achter die boom.
Vooruit dan maar. Ik loop erheen en fotografeer de grafsteen van George W. Bush (1918-1992) die in de Tweede Wereldoorlog in de US Navy heeft gestreden.
Aan de voet van zijn steen de wat overwoekerde steen van zijn vrouw (geb. 1926 en nog niet dood of toch niet hier begraven).
Dit is al de tweede keer dat ik door personeel naar deze steen word gewezen.
Ik snap wel dat het iets komisch heeft. Maar toch.
Het is alsof je deze George W. Bush iets wezenlijks ontneemt.
Sunset Vista Cemetery – revisited
30 september 2011 Door Reageer
‘Even’ wil ik op 29 september 2011 langs gaan op Sunset Vista Cemetery.
Hopend op de roadrunner die ik er zag telkens wanneer ik er was.
Ik besluit me te beperken tot de pet cemetery. Die er niet zo best uitziet. Vrijwel alles is overwoekerd. Wanneer ik onkruid even wil wegduwen voor een betere foto blijkt dat niet mogelijk, zo sterk en ruw is het.
Er zijn wel stenen maar slechts 2 wat lullige plastic boeketjes.
Ik steek over naar de menselijke doden wanneer een man me aanspreekt. Ik heb belangstelling voor de dierenbegraafplaats? Laat hij die nou net volgende week gaan opknappen. Dan moet ik terugkomen.
Weet ik dat ze een George Bush hebben? Daar, bij die boom.
Niet de echte, zeg ik. Nee, maar ze hebben ook een Noriega.
Ik spreek bewondering uit voor de mensenbegraafplaats die er mooi bijligt. Volgende week de dieren, belooft hij nogmaals. Ik beloof dat ik terugkom. Over twee weken en een paar dagen.
Ik loop nog wat rond, zie 1 vogel, niet een roadrunner.
Soms, heeft de man me nog verteld, heeft hij er drie achter z’n maaimachine. Voor de insecten.
(en ik nog denken dat ze lizards zouden eten)
Ik maak wat foto’s en wanneer ik wil wegrijden zie ik een omheining/schuur openstaan.
Veel witte kruisen. Zoals worden neergzet op Memorial Day.
Ook grafstenen. Snel een foto. Dat is een grafsteen voor een in 2001 overleden dode. Zou die binnenkort hier worden begraven? Zou er een andere steen op het graf staan?
Graven worden hier toch niet geruimd??
Van de pet cemetery nu geen foto’s: ik geef de caretakers de kans over 2 weken sterk terug te komen.
Sunset Vista Funeral Home and Cemetery
12 juli 2010 Door Reageer
Dit is de eerste begraafplaats die ik in Amerika bezoek. In de Foothills van Yuma – aan de rand van de woestijn.
Het is 15 mei 2010 en hij valt me zwaar tegen. Sáái. Geen mooie beelden, geen intrigerende teksten. Eerst denk ik dat het alleen een militaire begraafplaats is. Daarop lijken de vlaggen en de tank ook te wijzen. En de grafstenen natuurlijk. Maar er zijn ook graven van niet-militairen.
Toch maak ik een hoop foto’s en naarmate ik er langer ben, bevalt het me beter.
Omdat het altijd bijzonder is, in je eentje over zo’n begraafplaats lopen en dingen denken.
Voeg toe een jonge van angst verstarde blackbird en een hele kolonie die mij om ‘m aanvalt en foto’s ook dáárvan en je hebt een ‘avontuur’ (als je voor zulke dingen gevoelig bent).
Op 3 juni keer ik er terug. Omdat ik de eerste keer had vergeten de muur met de naam van de begraafplaats te fotograferen. Ik maak nog wat foto’s maar het zijn extraatjes – de meeste staan immers op mijn eerste fotokaartje.
Later zal blijken dat dat eerste kaartje onherstelbaar is gewist.
Ik ga vast nog een keer terug – maar waarschijnlijk niet al in september.
Van dichtbij (klik op de foto’s voor vergrotingen)
12 juli 2010 Door Reageer
Alleen over de laatste dode vond ik informatie: “Spc. Ismael G. Solorio, 21, of San Luis, Ariz.; was assigned to the 2nd Battalion, 17th Field Artillery Regiment, 2nd Brigade Combat Team, 2nd Infantry Division, Fort Carson, Colo.; died April 9 in Baghdad when an improvised explosive device detonated near his vehicle.” Er staan op Find a Grave ook foto’s.
Sunset Vista Funeral Home and Cemetery-2
12 juli 2010 Door Reageer
Hoe kon ik nou zeggen dat deze begraafplaats saai was!
Op 16 september 2010 keer ik er terug, min of meer toevallig. Ik was het niet van plan maar was in de buurt en had in de Yellow Pages gelezen dat er ook een Pet Cemetery was.
Daar dus maar eens naar kijken (want die had ik nog niet gezien).
Het eerste dat me opvalt -wat ook klopt met mijn vorige ervaring-: de vogels! Kwetter, kwetter en vlieg-vlieg.
Er is een man die gras sproeit en maait, ik groet vriendelijk en ga fotograferen waar ik eerder niet was.
Ook de stenen boeien me meer.
En dan: de Roadrunner! Zomaar achter de laatste stenen.
Ik probeer scherp te stellen, hij loopt ietsje verder. Ik loop ook verder en stel weer scherp. Oh! een beeld van een steen waar een duif op zit met op de achtergrond de Roadrunner.
Dan een stem: “You like taking pictures of gravestones?” En de man van het gras wijst me op een steen die aan de voor- en achterkant tekst heeft. Ik dank hem hartelijk dat hij me daarop heeft gewezen en fotografeer de steen.
Uit mijn ooghoek zie ik de Roadrunner wegrennen.
Pet Cemetery vind ik ook – daarover later meer.
Pet Cemetery
12 juli 2010 Door Reageer
Ik lees in een advertentie in de telefoongids van Yuma dat deze begraafplaats ook een Pet Cemetery heeft.
Het veld blijkt wat los van de andere doden te liggen maar er is niet gekeken op een paar vierkante meter méér. De inwoners van Yuma die hun huisdier een mooi graf willen geven kunnen vooruit.
Dit is mijn eerste dierenbegraafplaats en ik ben erg benieuwd.
De ongeveer tien graven blijken grotendeels overwoekerd. Dat er kunstbloemen bij staan zegt weinig, die bloemen hebben een hardheid waar ik intussen diep respect voor heb.
Later bezoek ik in Las Vegas Craig Road Pet Cemetery.
Een dierenbegraafplaats met vele honderden stenen en beeldjes en bloemen en teksten waaruit ongelooflijk veel dierenliefde spreekt.
Zijn de mensen in Vegas ánders?
Ik moet meer pet cemeteries bezoeken om er achter te komen wat gebruikelijk is.
Laatste reacties