In september 2010 dwaal ik op het Potter’s Field van deze begraafplaats rond tussen de graven van de vele John Does en een aantal arme mensen op wier baksteen in elk geval hun naam stond. Geen geboortedatum, geen sterfdatum, geen lieve tekst. Maar de naam en de ‘vind/ligplaats’.
Row 4-7 in dit geval.

Ik fotografeer de steen en voer de overledene in bij Find a Grave.
Zaila Gonzales.

Op 14 mei 2011 bezoek ik de begraafplaats opnieuw.
Ik ben vergeten welke rijen met stenen ik al fotografeerde en het doet er ook niet toe want dit keer hebben bijna alle graven een versgeschilderd kruis en die foto kan ik allicht toevoegen als ik al een Memorial op Find a Grave heb gemaakt.
Row 4-7 blijk ik inderdaad eerder te hebben bezocht.

Maar op de huidige steen staat een iets andere naam.
Geen Zaila Gonzales maar Zoila Gonzalez.

Iemand heeft dus gezegd: de naam is fout. Onder die steen ligt geen Zaila maar een Zoila (“It’s Liza with a Z nog Lisa with an S”) en ook geen Gonzales maar een Gonzalez (“not Minnuli or Minnelei”).
Wat ik me afvraag: *wie* heeft doorgegeven dat de naam niet klopt.
Familie van de dierbare overledene? waarom doet die dan niet méér met dat graf?
Al is het maar een simpel plastic bloemetje. Of een pebble.

En als het niet familie of vrienden waren – wie dán?

Terrace Park Cemetery in Holtville, Californië wil ik bezoeken omdat ik heb gelezen dat er erg veel illegale vreemdelingen begraven zijn.
Het lot van anonieme doden trek ik me aan, ik wil iets met ze dóen, ze een vorm van erkenning geven. Een plaats. Al is het maar op dit weblog.

Op 11 september 2010 ga ik erheen.
Ik heb een lijstje bij me met vier photo requests. Voor foto’s van graven.
Die kunnen mensen indienen via Find a Grave.
Ze zijn, ontdek ik, een ideale manier om als legitimatie te dienen tegenover verzorgers van de graven.

In Holtville tref ik Martin. Een grafsteen had ik zelf al gevonden, hij wijst me de andere drie.
Bij die van Myrl E. Parker heeft hij een verhaal. Myrl was de plaatstelijke grocer of pharmacist (ik ben vergeten wat het was, maar een van de twee).
Het graf van zijn vrouw Melva, die in 1986 was overleden, bezocht hij elke dag – precies om drie uur. Bij het graf van Myrl zelf had Martin nog nooit een bezoeker gezien.

De begraafplaats is grassig-goed onderhouden (in elk geval het deel van de niet-illegal-aliens) en wanneer we bij het graf van Myrl Parker komen staat daar een dikke laag water op van de sprinkler. Martin zal het voor me schoonmaken.
Ik vraag of ik daar ook een foto van mag maken. Dat mag.

Daarna brengt hij me naar het troosteloze terrein verderop. Met de onbekende doden en de wel-bekende doden zonder geld voor een behoorlijk graf die met het een baksteen als markering moeten doen. Martin laat doorschemeren dat hij begrip heeft voor de Mexicanen die in de hoop op een betere toekomst door de woestijn Amerika intrekken en dat vaak niet overleven.
Ik deel dat begrip maar mijn compassie betreft alle onbekenden die zo worden begraven en ik slaag er niet in dat duidelijk te maken (taalonhandigheid).

Ik ga zeker terug naar Terrace Park. Omdat ik een deel van de begraafplaats met mooie beelden niet kon fotograferen omdat de sprinklers er nog stonden te sproeien.
En omdat ik er door de hitte niet in slaagde de bakstenen van álle John Does te fotograferen.
Wat ik wel graag had gewild.