Op 9 oktober 2012 wil ik deze begraafplaats bezoeken omdat ik er mooie foto’s van heb gezien (die blijken later zwaar vertekend: compliment voor de fotografen).

Hij ligt ietsje van Route 66 af in een omgeving met veel cement-fabrieken. Zoveel cementfabrieken dat ze het beeld overheersen.
Zowel kwa plaatje als door het geluid.

De begraafplaats is afgesloten. Drie hekken met drie sloten.
Vanuit een aangrenzend huis blaft een boxer boos naar me.

Wanneer ik besluit dat het er blijkbaar niet in zit komt een man aanlopen.
Het blijkt de caretaker, Joe Manners.
Hij kan een hek openen en in zijn hand heeft hij een doosje.
Voor donaties. Niet dat het hoeft. Maar een paar dollar zouden wel worden gewaardeerd.

Er is weinig meer te zien, waarschuwt Joe.
Want twintig jaar geleden hebben “Nazi’s!” de begraafplaats vernield.
Waar nu eenvoudige naamloze houten witte kruisen staan, stonden ooit echte stenen en beelden.
Allemaal vernield of gestolen.
Daarom staat er nu een afrastering om de echte begraafplaats. En kun je er alleen in nadat je door Joe bent goedgekeurd.

Ik krijg nog twee verhalen.
Over de paal met de ster als tribute voor een man die van geen kanten deugde en toen het leger in ging en in de Philippijnen vermist werd.
‘In actie’ denken sommigen.
Maar volgens Joe is-ie er gewoon vandoor gegaan om daar een nieuw, relaxed leventje op te bouwen.
De ster en het eerbetoon waren een schoolopdracht van een leerling.

Weet ik trouwens dat de begraafplaats ‘haunted’ zou zijn?
Nee, dat was ik niet tegengekomen.
Het leidt ertoe dat er ’s nachts allerlei malloten aan het hek komen rammelen.
Ook dat nog.

Wanneer Joe me erover vertelt krijg ik de indruk dat hij dat van de geesten absolute onzin vind.
Maar nu erop googlend kom ik dit verhaal tegen.

Het is onduidelijk hoever de begraafplaats reikt.
Dat begrijp ik.
Voorbij de kruisen zag ik nog enkele tientallen graven die alleen door ronde stenen werden gemarkeerd.
Maar zo kan het ook zijn dat het huis van Joe – grenzend aan de begraafplaats – in de jaren veertig door zijn vader op een graf is gebouwd.
Want Joe voelt regelmatig een aanwezigheid.
Die door de Paranormal Society niet is vastgesteld.
Wat weer niets hoeft te zeggen.

Zelf voelde ik helemaal niets.
Maar dat kan ook weer heel goed aan mij liggen.