Chloride Cemetery bezoeken is een feest. Door de mooie ligging, door de creatieve graven.

In mei 2011 ben ik er 2x.
De tweede keer is vlak voor Memorial Day.
Het is duidelijk dat wordt gerekend op bezoek.
Er staat (dat is nieuw) een wc bij de ingang.

Er staan nieuwe bankjes.

Er is losliggende troep bijeen geharkt (er blijft nog genoeg troep over).

Hoe vaak ik hier ook rondloop, ik blijf mijn ogen uitkijken.
Wat me nu opvalt is dat twee echtparen vast een plek zand hebben gereserveerd door er stenen neer te laten leggen.

En deze steen vond ik ‘gewoon lief’.

In het voorjaar bezocht ik Chloride de eerste keer en bekeek het linkerdeel van de begraafplaats – op 24 september 2010 ben ik er opnieuw. Nu wil ik de rechterkant bekijken en het deel dat wat verder in de woestijn ligt waarvan ik vermoed dat het de oudste graven zijn.
Dat blijkt niet helemaal waar: tussen die oude graven liggen ook graven van de laatste jaren.

Ik geniet van de stilte, van de vogels, van de lizards die alle kanten op wegsprinten.
Ik neem me voor de mannen te negeren die helemaal aan het uiterste linker deel bezig zijn met een soort graafmachine. Werklui, vermoed ik. Er zal wel iets worden opgeknapt.

Na amper tien minuten wordt mijn rust wreed verstoord wanneer een van stopt met luid-pratende vrouwen en idem kinderen. Niet lang daarna begroeten ze enthousiast een auto met jonge mannen die ook al zo’n herrie maken. Een ervan heeft een kostuum aan. Ouderwets leger lijkt het.
Ze gaan naar de verre plek links van de begraafplaats en ik denk dat ze bij een groep horen die aan speuren op begraafplaatsen doet.

Twee vrouwen gaan nu mijn deel van het cemetery bewandelen en becommentarieren en fotograferen. Luid pratend. Alsof ze de doden toch niet kunnen storen (en mij ook niet).
Dan een derde vrouw die op me afloopt “What to do, what to do!” Ik denk: waar heeft ze het over. Ze blijkt te moeten plassen en er is geen wc.
Ze rent weer weg.

Ik wil niet zeggen dat ik er nu geen bal meer aan vind, maar ik heb me niet eerder zo ontheemd gevoeld op een begraafplaats.
Koppig ga ik door met kijken en fotograferen en ‘hi, lizard‘ en ‘dag mooie vlinder’ zeggen.
Dan hoor ik vanaf de plek aan de andere kant zacht muziek. Ik kijk op en zie dat er nu een grote groep mensen (25-35) staat: er blijkt een begrafenis.

Knock, knock, knockin’ on heaven’s door
Knock, knock, knockin’ on heaven’s door
Knock, knock, knockin’ on heaven’s door
Knock, knock, knockin’ on heaven’s door

Ergens aan de rand van de gravenrij, een beetje apart, ligt dit graf.

Een militair. Semper Fidelis. Een ‘marine’.
Met een eigen vlag, een eigen bankje met zijn portret.
En een perkje met daarin de foto van een iets oudere man (zijn vader?) tegen een soort wekfles.

Ronald H. Hulse jr heet hij. Geboren 6 september 1981, gestorven 14 augustus 2001.
Nog geen 20 jaar is hij geworden.
Ik achterhaal zijn overlijdensbericht.

Die laatste regel, over de vlag die aan zijn moeder is overhandigd – betekent dit dat zijn vader dood is? Zit zijn as misschien in die wekfles? Wordt dat wel gedaan? Gewoon in een fles ergens op een graf neerzetten?

En: waaraan is Lance corporal Ron Hulse overleden? Ik was er van uit gegaan dat hij was gesneuveld.
In Irak of anders Afghanistan. Dit bericht vermeldt het niet. Wel dat hij ‘deployed’ was naar een basis in Japan. Waarmee Amerika in 2001 niet in oorlog was.

Good old google werkt eerst niet erg mee (lees: ik ben er niet écht handig mee) maar tenslotte vind ik een bericht dat alleen via de cache van google is te raadplegen.
Hierin staat dat Ron Hulse tijdens een oefening door de bliksem is getroffen. Een tragisch ongeluk dus.
Er staat ook in: Growing up in Las Vegas, Hulse saw “a lot of America’s dark underbelly,” McLaughlin said. “He told me once that he grew up being the ‘wild child,’ but he believed he was on the right path now.”

Las Vegas? Hebben we hier te maken met een ándere Ron Hulse. Nee, dat hebben we niet. Zodat Ron (die omstreeks zijn tiende verjaardag naar het sullige Chloride verhuisde) óf vóór die tijd in Vegas heeft gewoond – wat het andere bericht niet uitsluit – óf zijn brave jeugd een ietsje spannender heeft gemaakt in zijn verhalen.