Op internet lees ik over een dierenbegraafplaats in Grand Junction waar ik begin september 2014 ben.
Ik zoek ‘m op en zie een klein grasveld met amper beeldjes.
Te intiem om te bezoeken, vrees ik.
En rijd weg.

Een paar dagen later ga ik er toch naartoe.
Maak wat foto’s en daar komt al een hond hevig blaffend op me af.
So much voor onopvallend rondlopen.
Want daar is ook een vrouw die vraagt wat ik doe.
Gelukkig lacht ze vriendelijk dus zeg ik dat ik graag dierenbegraafplaatsen bezoek en foto’s maak en zij kent ook die in Las Vegas (die enorm is).
De hond, vertelt ze, heet P.B.

Is er een indeling, vraag ik.
Want ik zie paarden en elders een beeldje van een hond.
De paarden liggen inderdaad op één plek (als as, neem ik aan, voor languit zoals in Vegas zou geen ruimte zijn) maar verder liggen honden en katten en konijntjes door elkaar.
En één mountain lion, Bouquet, die ooit huisdier was van iemand uit Las Vegas.
De eerste graven zijn van 1996.
Nu ongeveer zestig dieren – met ruimte voor veel meer.

Daar verderop liggen ook mensen.
We lopen erheen. Ik lees de teksten op de stenen.
Ik zeg: ik dacht dat dat niet mocht, mensen zomaar begraven buiten een officiële begraafplaats.
Klopt. En nee, ze heeft geen toestemming.
Maar dat deert haar niet en: wie zou niet liever bij een dierbaar huisdier in de buurt worden begraven dan op een mensenkerkhof?

Bovendien: juist omdat hier ook mensen zijn begraven zal de overheid de begraafplaats nooit durven afgraven.