Warm Springs Cemetery ligt in Moapa in Clark County Nevada.
Het is een stukje van de I-15 waarover ik op 15 oktober 2012 rijd van Boulder City, NV naar St. George, UT.
Omdat dat een hele ruk is, wil ik ergens uit de auto.
Ik kies voor deze begraafplaats en ja: daar staat het bord langs de weg.

Raar bord is dit. Een plaatje dat je vaker ziet in deze streek en dat ik niet anders kan interpreteren dan een cowboy die tevreden kijkt naar een door een speer doorboorde Indiaan op een paard.

De ándere pijl volgend rijd ik over een zandweg naar boven.
Het enige dat ik van de begraafplaats weet is dat hij is gesticht in 1990, bovenop Battleship Rock ligt en: “Access is by a dirt road and a truck is recommended for access.”
Dat blijkt overdreven. Ik kom makkelijk boven met mijn 4WD zónder die in 4WD te rijden maar stuit dan op een gesloten hek.

Ik probeer door de tralies te zien wat zich er achter bevindt en zie vooral planten. Maar het is een groot terrein dus, denk ik, liggen de graven waarschijnlijk daar achter.

Ik draai me om en wil teruglopen naar mijn auto.
Dan zie ik achter en tussen twee grote bomen een paar graven. Dát is dus de begraafplaats.

Rodius. Met aan de andere kant de namen: hij, Dan Chad, stierf in 2003 op 59-jarige leeftijd. Zij, Grace Perkins, geb. 1953, is in 2011 verhuisd van Moapa naar Las Vegas – leert google.
Aan de kant waarop alleen tekst staat o.a. de namen van hun kinderen staan ook nog aan het echtpaar toegeschreven citaten:

Waarbij de ‘deal the cards’ achter háár naam staat maar misschien moet je het niet lezen als uitspraken die aan de persoon worden toegeschreven maar als een dialoog.
En dan alleen te bevatten door vrienden en familie.

Nog 1 steen: Belva Perkins.
Het 10 jaar jongere zusje van Grace.
En dat was het dan? Twee graven onder een boom?

Ik kijk om me heen. Niets.
Of wacht eens.
Daar?

En wanneer ik daar ben geweest zie ik wéér goed kijkend: daar.

En: dáár.
Het graf met het wiel is aan de rand van Battleship Rock.
Waar vandaan het uitzicht prachtig is.
Als je toch ergens begraven moet worden lijkt mij dit ook een schitterende plek.

In totaal vind ik ongeveer dertig graven, waarvan 1 alleen stenen.
Enkele met alleen markers, meerdere met bloemen, 1 met een wagenwiel en 1 met de schedel van een dier.

Teruglopend naar de ‘uitgang’ zie ik een vlinder.
Hij danst naast me en blijft vaak genoeg zitten zodat ik een foto kan maken.
Ik, liefhebster van dieren en natuur in het algemeen, vind het wel vrolijk: dat fraaie, zeer aanwezige wezentje.

Weer thuis hoor ik maanden later op de radio een reportage.
Dat bij een uitvaart een begeleidster daarvan tegen de ouders had gezegd: kijk die vlinder, dat is jullie zoontje.
Waarna die vrouw bij elke vlinder meende daarin haar zoontje te zien en daar van alles aan was gaan vastknopen waarvan haar man helemaal gek werd zodat het huwelijk eraan kapot ging.

In mij was het niet opgekomen, deze vlinder als dolende ziel.
Meer als een ‘het leven gaat door’ in ruimere zin.