Het valt me steeds weer op hoeveel dieren er rondlopen op begraafplaatsen.
Soms hoor ik ze (zingende of kwetterende vogels).
Soms zie ik sporen (mn van graafdiertjes).
Af en toe zie ik iemand en meestal levert dat wat vage foto’s op.
Vogels voelen zich erg thuis tussen graven.
Stenen gebruiken ze graag als uitkijkpost.
Soms zie je ook vlinders – waarin sommige mensen een gereïncarneerde kinderziel zien.
Er zijn altijd hazen. Die als je (als fotograaf) geluk hebt even stil blijven zitten.
Waarschijnlijk zijn ze dan versteend van angst dus na 1-2 foto’s snel weer weg.
Het leven van een haas is al stressvol genoeg.
Honden zie ik niet zo vaak op begraafplaatsen.
Maar het kómt voor.
Nog zeldzamer is de kat – maar dan is het ook meteen een zwarte kat.
Zeer talrijk zijn de lizards. Je hoort ze wegglippen, je ziet ze wegglippen – net uit je ooghoek. Of ze zitten half verstopt onder een struik.
Een enkele keer kan ik er één fotograferen. Of twee. Zoals deze lizards waarbij de grote nét de kleine heeft gegrepen (om hem op te eten).
Dat was op Chloride Cemetery.
Mijn favoriet is deze. De desert iguana. Fors van formaat en talrijk op Boulder City Pet Cemetery.
Prachtig, jeanne. Wat een schitterende foto’s. Kennelijk voelen de dieren zich thuis.