Een plek onder de zon

Interessant, die begraafplaatsen.
Mooie stenen, boeiende mensen eronder, wie zouden de nabestaanden zijn.

Ik maak foto’s, ik (onder)zoek, ik vertel er hier over.
Ik voeg Memorials toe aan Find a Grave. Soms heb ik even contact met een familielid.
Een Amerikaan(se).
Meestal bezig met de stamboom en daar bijgevoegd de graven.
Blij als ik per ongeluk een voorvader heb toegevoegd. Of een foto.

Deze zomer zoek ik in de eigen stamboom.
Een beetje. Want al snel is het zo verslavend dat ik het niet meer leuk vind.

Wat ik eraan overhoud: ik wil mijn eigen graven om te bezoeken.
Graven om bij stil te staan, bij ontroerd te raken, onkruid bij weg te halen, mussenpoep te verwijderen, bloemen bij te leggen.

Ik vind 1 graf.
Mijn tante Mieke. Een non (her)begraven in een duograf met een andere non. Intens saai graf. Duidelijk niet bedoeld om te versieren met engeltjes en planten of boeketten.
Twee uur rijden van hier. Dat vind ik ver.

Mijn vader is gecremeerd en verstrooid. Mijn oma ook. En mijn man.
Mijn moeder is ‘geruimd’. Niet zijzelf, zegt de begraafplaats, alleen de steen. Ik vraag iemand in Eindhoven een foto te maken van de plek. Met de steen voor een ander, ok, maar daaronder ligt mijn moeder dus is het mijn plek.
Ze kan het graf niet vinden en vindt de begraafplaats maar somber dus: geen foto.

Ik denk dat opa Frederiks (vader van mijn moeder) moet zijn begraven. Ik vraag het bij de begraafplaats waar mijn moeder ligt. Nee, hij ligt er niet.
Ik vraag ook of -je weet nooit- de ouders van mijn vader er zijn begraven.
Ook niet.

Ik vraag aan een verre oom van mijn moederskant die aan genealogie doet en met wie ik daarover even contact heb of hij iets weet over de graven. Van gemeenschappelijke ooms en tantes.
Hij denkt dat hij weet waar ze begraven zijn, hij zal het andere familieleden vragen. Hij zal het me mailen. Ik hoor nooit meer iets.

Steeds vaker denk ik: het lijkt me fijn een eigen plek onder de zon te hebben waar mijn dierbare ligt. Wat niet meer kan, want: weg zijn de resten.

Op het kerkhof in De Rijp is een vrouw die als meisjesnaam Frederiks heeft.
Ik heb even gedacht: zal ik die kiezen als ‘mijn plek’.
Maar zo werkt het toch niet.