Mijn Begraafplaatsen & Cemeteries
begraafplaatsen in Nederland en Amerika die me aan het hart gaan
Deze steen doet het ergste vermoeden.
Carolina Rivera die op 6 december 1936 overlijdt terwijl de andere Carolina Rivera in december 1936 wordt geboren.
En amper een half jaar later al overlijdt.
Van de moeder vind ik de overlijdensakte.
‘Puerperal fever’.
Terwijl ze 24 jaar en 6 maanden en 3 dagen was.
Waaraan haar dochtertje is overleden kan ik niet vinden.
De kleine begraafplaats van de voormalige nederzetting Ogilby ligt direct aan de County Highway S34 (‘Ogilby Road’) in het oostelijk deel van Imperial County.
Net in Californië, vlakbij Arizona.
Je kunt ‘m zien vanaf de weg. Als je kijkt tenminste. Want ik reed er tientallen keren langs en omdat hij vlak voor een onbewaakte spoorwegovergang ligt concentreerde ik me meestal dáár op.
Mijn eerste indruk: is dit alles.
Een klein kaal veldje, stapeltjes stenen, houten kruizen, deels afgebroken.
According to the book, “Southern California’s Best Ghost Towns” by Philip Varney, this cemetery was established in 1878. The proprietor of the Gold Rock Ranch R.V. Resort, which lies about 5 miles north, says that Ogilby Cemetery is mostly made up of Chinese who worked for the Southern Pacific Railroad. (bron)
Zesentwintig graven zijn het.
En ook nog een paar andere.
Steve Johnson meldt: “I did, however, notice some graves with candles depicting the Virgin Mary, and another with a rosary around it, indicating Catholics, perhaps Mexicans.” Misschien was het graf met het afgebroken witte kruis met de krans er omheen zo’n graf. Drie andere graven lijken recent.
Het blauwe kruis heeft veel namen (en een zonnebril) maar geen jaartal. Het witte heeft de jaartallen 8-15-54 en 5-20-’04.
Het paarse prachtkruis ligt wat verder van de weg. Jesse (Poppa. Pops) 1932-2007. ‘Ol’ Road Grader’. Een road grader is een machine in de wegenbouw.
Ik heb geen idee of je een mens die bijnaam kan geven. Vermoedelijk wel – hoe anders de tekst op dit kruis te verklaren.
Een vraag waar ik mee blijf zitten mbt de recente kruizen: zijn hier echt mensen begraven? Of staan de kruizen er alleen ’ter nagedachtenis’?
Zowel in het eerste als in het laatste geval: waaróm? Waarom iemand hier in de woestijn begraven op een plek waar vergeten Chinezen hun laatste rustplaats hebben.
Of anders: waarom uitgerekend hier een gedenkteken voor iemand plaatsen.
In september 2010 bezoek ik opnieuw deze begraafplaats.
Twee keer loop ik er rond.
Het blijft bijzonder dat deze begraafplaats direct aan de grootste straat van Kingman ligt – je bent in een andere wereld met doden en verdriet en herinneringen en voorbije liefdes en uit je ooghoek zie je de auto’s en de motorrijders en een enkele voetganger.
Imposant grote beelden heeft Mountain View Cemetery niet. Geen metershoge gebeeldhouwde engelen.
Wel veel kleine beelden, stenen met foto’s, frutsels en prutsels.
Ik vind het hier prettig.
Ik bezoek eerst delen waar ik niet eerder was en ga dan ook nog langs bij het deel dat ik een half jaar eerder verkende: direct links achter de poort.
Sommige graven blijven gekoesterd met bloemen en nieuwe beeldjes.
Andere zie ik in een paar maanden al verslonzen.
Het is een mooie gedachte dat ik elk half jaar deze begraafplaats zal bezoeken.
Telkens wanneer ik er rond loop is het alsof ik mezelf een kadootje geef.
Sommige grafstenen vertellen (een deel van) het verhaal zonder dat je veel hoeft te googlen.
Richard vocht in Vietnam met de US Air Force.
Wanneer hij erheen ging weet ik niet, maar ergens in het begin van de jaren zeventig werd hij verliefd op Kyong H.
In 1974 (tegen het eind van de oorlog) trouwden ze.
Hij was toen bijna 40 jaar, zij was 37.
Best oud, zeker voor die tijd, denk ik.
Waren er eerdere huwelijken voor beiden of één van beiden? Of kwam de liefde gewoon laat.
In de Kingman Daily Miner vind ik een Obituary.
Richard Burns diende 22 jaar in het leger, toen werd hij een Mohave County corrections officer. Dat is volgens mij een cipier.
Na 10 jaar ging hij met pensioen.
Citaat: “He is survived by his wife, Kyong H. Burns of Kingman; and remaining two children, son, John Burns from Ypsilanti, Mich., and daughter, Tina Burns-Paulson from Kingman.” Aangezien naast hun graf een graf is voor James Robert Burns (1975-1995) die eruit ziet als een prachtig kind van een verbintenis van twee rassen vermoed ik dat hij hun eerste zoon was.
Even rekenen. Hij werd geboren in februari terwijl zijn ouders trouwden in juli. Ze was toen dus al zwanger.
James Robert Burns was amper twintig toen hij dood ging.
De vlaggetjes doen vermoeden dat ook hij in een oorlog heeft gevochten.
Ik kan het niet vinden (de Obituaries in de Kingman Daily Miner gaan slechts tien jaar terug).
Opvallend zijn de foto’s.
Op de steen van de vader het prachtige jonge stel met de beeldschone exotische vrouw. En dan 34 jaar later.
Op de steen van de zoon de beeldschone jongen. Een maal in een pak met das. Een maal ‘ontspannen’ in t-shirt.
(even klikken op de foto’s voor vergrotingen)
Ik loop rond op deze begraafplaats op zoek naar engelen en heiligen en graven die op een andere manier zijn versierd.
Dit graf trekt mijn aandacht. Poppetjes van Sesamstraat. De horen-zien-zwijgen-aapjes. Nog veel meer prullaria.
Teksten over bier. ‘Adios Amigos.’ Wijze, vrolijke woorden.
Een steen met de tekst ‘Turn me over’. Ik kan de steen niet weerstaan. Ik draai ‘m om en kijk.
‘Thank you’ staat op de andere kant.
Ik leg ‘m weer terug.
Wie is deze Jake. “Music Is My Religion.”
Jake was drummer in een band. De Mighty Whities: It all started about 1998 when friends Jake(drums) and Roy(guitar) started to put some things together. They then began their search for a bass player. They found Jake-nick name Chucklebone. Chucklebone is a natural talent who plays a 5 string. Chucklebone helped write some of the material they used. 
The band was now formed, and took on the name Mighty Whities.
Je kunt via die link muziek van ze beluisteren. Het is een metal band. Ze maakten een paar platen.
Zoekend naar hoe Jake is overleden vind ik eerst zijn Obituary.
Some will open the newspaper today and your minds will be blown by the news that Jake is gone. Others will have already heard and be grieving in their own ways.
On May 16, 2007, Jacob Daniel McLean, 32, passed away. He was born Oct. 2, 1974. He was preceded in death by his mother, Daniella Van Slogteren, and her father, Daniel Joseph Van Slogteren; his grandfather, Eldon McLean, and grandmother, Constance Braswell.
Jake had an eccentric taste in music and collected albums, beer signs and Elvis Presley paraphernalia. (Hello – he took the day off work when James Brown died!) His big dreams were music and to own a bar of his own someday. I guess that’s why he loved working for a beer company!
(stukje over zijn familie – dan:)
Our family thanks to all of you for being in Jake’s life and making him laugh through the good and the bad. Over the past few days, I’ve seen grown men cry like little babies because they are going to miss Jake so much.
Join us in the Hualapai Mountains for a “Jake-style Gathering” beginning at 11 a.m. on Saturday, May 19. Bring your chairs and ice chests, and let’s celebrate the time we all spent with Jake. (That means all you funeral-hating people, too!)
Be sure to stop at the window and let the park ranger know you are with the McLean family gathering in Recreation Area 2.
Terugbladerend in de Daily Miner vind ik een verslagje van hoe Jake McLean is verongelukt. Er wordt daarin nader onderzoek beloofd maar daarover vind ik niets meer.
Ik neem me voor het graf in mei 2011 nog een keer te bezoeken.
Even stilstaan bij deze man. Kijken of er nog frutsels zijn bijgekomen.
De steen nog een keer omdraaien (’thank you’).
Riverview Cemetery ligt niet aan een rivier. Hij ligt in het Riverview District, een onderdeel van Imperial County (Californië).
Ik bezoek de begraafplaats op 13 september 2010, op een van de warmste dagen van het jaar.
40-45 graden.
En omdat het een eind rijden en toen ook nog omrijden was, beland ik hier op het heetst van deze toch al zo hete dag.
Ik parkeer mijn auto direct na de ingang.
Loop naar links naar een stuk lawn cemetery waar ik word verrast door een foto van een prachtige vrouw.
Uitgelicht door de zon.
(Later zal ik haar -Michele Castillo- googlen en word niets wijzer).
Het veld rechts bestaat uit mooie stenen. Groot, duur. Teksten voor en achter. Foto’s ook erop.
En een net omgespit graf met veel kinderspullen. Er staan voetstappen op. Raar.
Het is in Amerika wel gebruikelijk om over begraafplaatsen te lopen waar gras ligt op de graven maar toch niet -dacht ik- als dat gras nog niet eens is ingezaaid.
Ik rijd wat verder, ik loop wat verder. En dan, eindelijk! ga ik naar het veld *direct* rechts achter de 
poort met oude beelden.
Vervallen, imposant.
O wat is het warm! Ik sluip van boom met enige schaduw naar volgende boom met enige schaduw en neem foto’s.
Ik denk telkens: nog die drie grafstenen en dan stop ik écht!
En dan zie ik nog meer moois en ga ik nog langer door.
Eenmaal thuis ontdek ik dat deze begraafplaats itt zeer vele andere amper in kaart is gebracht op Find a Grave.
Het is dus aan mij deze mensen daar een plaats te geven. Dus zoek ik naar GonzaleS en GonzaleZ en Flores en nog meer Spaanse namen.
Maar ook al zijn de grafstenen pracht en praal, een plek in google hebben ze niet.
In mei 2011 ga ik terug.
Omdat ik nog maar een fractie heb gezien.
En omdat ik me hier heel erg thuis heb gevoeld.
Niet alleen de engelen betoveren op Riverview Cemetery.
Ook de portretten van de doden fascineren.
Mooie mensen, bijna allemaal Latino’s.
Sommige zijn nageschilderd van een foto (vermoed ik).
Op andere foto’s staan mannen maar vooral vrouwen die doen denken aan filmsterren uit de tijd dat de films net gingen spreken.
Ook hier: een kleine selectie.
Aan de zijkant van het grasveld met de engelen en de heiligen staan twee zuilen.
Ze zijn niet identiek, maar ze lijken wel op elkaar.
En ze staan op één sokkel.
De beide vrouwen zijn op dezelfde dag, 17 december 1933, gestorven.
Ze hebben niet dezelfde achternaam.
Zouden ze geliefden zijn geweest, denk ik.
Maar even rekenend: het kán dat Enriqueta de moeder van Nellie was.
Enriqueta is nl. 36 jaar geworden en Nellie 17.
De foto van Enriqueta is vaag.
Die van Nellie lijkt later nog eens deels te zijn schoongemaakt.
Wat een mooi meisje, Nellie. Die ogen.
Zouden ze samen zijn verongelukt?
(klik op de foto’s om ze te vergroten)
Parker Cemetery was de eerste begraafplaats waar ik stenen zag voor John Doe en Jane Doe.
Ze troffen me zo dat ik me tot taak stelde zoveel mogelijk John en Jane Does een plaats te geven op Find a Grave, waar ik een Virtual Cemetery oprichtte voor diegenen die nog niet door anderen waren gevonden.
De meeste vond ik tot nu toe op Yuma Cemetery – waar ik er vast nog veel meer zal vinden wanneer ik die begraafplaats vaker bezoek.
Dit waren mijn eerste Does. Gevonden op Parker Cemetery.
Op 4 oktober 2010 bezoek ik deze begraafplaats opnieuw.
Nu bekijk ik vooral het oude, arme deel dat The Garden of Hope heet. Met erg veel vervallen graven, afgebroken kruisen, onleesbare stenen. Graven zonder stenen.
Zeer goed mogelijk dat een deel ervan Jane en John Does betreft. Maar ik vind maar twee graven die als zodanig te herkennen zijn.
Er zijn er meer op deze cemetery, want er staan er meer op Find a Grave. In The Garden of Tranquility, tegenover The Garden of Hope. Die bezocht ik nog niet.
Dit zijn de graven die ik zag in The Garden of Hope.
Omdat ik graag het graf van mijn eerste Jane Doe wou bezoeken liep ik naar het deel van de begraafplaats direct achter de ingang waar het moest liggen.
Ik begrijp er niets van, maar ik vind haar niet. Het zal aan mij liggen, te lang al aan het dwalen, te warm.
Wat ik wel vind: deze steen. Ik vermoed dat de man als onbekende is begraven en later toch is geïdentificeerd. Hoe? Geen idee.
En wat ik ook niet begrijp is dat hij dan een steen krijgt met zijn echte naam en een ‘aka’ John Doe.
Alsof er anders verwarring zou ontstaan omdat iemand op zoek zou zijn naar John Doe #128 en dat graf dan niet zou kunnen vinden omdat de onbekende intussen een naam heeft.
Hackberry is een oud (zilver)mijnstadje dat op een paar honderd meter van Route 66 ligt, ongeveer 20 mijl van Kingman.
Hackberry is gesticht in 1874. Er waren mijnwerkers, cowboys en mensen die iets met het spoor deden.
De mijn ging dicht in 1914.
Nu wonen er nog steeds mensen. Er is een gravel pit.
Verder lopen er koeien.
Ik bezoek de begraafplaats op 26 september 2010.
Op de site van ACPRC vind ik een goede beschrijving hoe ik er kom. Een aanwijzing is zo logisch dat ik hem zelf had kunnen bedenken ware het niet dat ik rijdend over kronkelende zandwegen niet altijd logisch denk: let op de cypressen. Die staan nl. langs de zijkant van de cemetery.
Dit is 1 van de interessantste begraafplaatsen die ik tot nu toe heb bezocht.
Hij ligt mooi, er is veel te zien. Geen eenvormige stenen naast elkaar. Een prachtige combinatie van oud en nieuw, van goed onderhouden en vervallen.
In september 2010 bezoek ik opnieuw Yuma Cemetery.
1x ga ik naar de Old Section (die mogelijk anders wordt genoemd), 3x naar de Catholic Section.
Twee keer loop ik rond in hetzelfde deel. De tweede keer herken ik wat ik al eerder zag maar ook valt me steeds iets nieuws op.
Bloedheet is het (45+ graden Celsius).
En het is dat zelfs betovering het na een uur, maximaal anderhalf aflegt tegen oververhitting – anders zou ik langer blijven.
Nu rest me niets anders dan telkens teruggaan.
Wat ik zal blijven doen.
Me buigend over vervallen graven, ingestorte kruisen, onthoofde beelden.
Andere beelden met priemende ogen.
Pas thuis merk ik: deze begraafplaats is op Find a Grave nog nauwelijks in kaart gebracht.
Zeker het zo mooie katholieke deel is vrijwel onontgonnen gebied.
Wel is voor de 1e burgemeester van Yuma, Jose Maria Redondo, een Memorial opgericht.
De informatie daar geeft een mooi beeld van hoe het leven meer dan een eeuw geleden in Yuma was.
The Catholic Section van Yuma Cemetery is een curieus mengsel van hoopjes verhoogde aarde, ingezakte hekjes, onleesbare stenen en protserige beelden.
Dit trekt mijn aandacht en het valt niet mee om in het geheel van goede gaven te achterhalen wie wordt herdacht.
Het blijkt te gaan om Aldo Galaviz, een scholier die op 16-jarige leeftijd om het leven kwam.
Auto vloog over de kop: On Friday, Cibola students Miguel Angel Juarez Jr., 16, Aldo Galaviz, 16, and Diana Gil, 16, died after the vehicle they were riding in rolled over on Avenue C, near County 13th Street.
The driver of the vehicle, Juan Manuel Lopez Jr., 19, also died.
Excessive speed may have been a factor in the accident, according to Lt. Eben Bratcher of the Yuma County Sheriff’s Office.
Opmerkelijk vind ik aan de voet van het bouwwerk de lege fles bier.
Omdat ook in Amerika 16 te jong is om te mogen drinken.
Iets verderop nog een graf met een flesje bier (light dit maal).
Eigenlijk zie ik dat best vaak. In het echt dan. Niet op FindaGrave.
Hoe dat komt, weet ik intussen ook (althans deels).
Een vrouw met wie ik via FaG een paar keer mailde vertelde me dat zij de bierflesjes altijd weg-photoshopt.
So much for kijk eens, zo ligt het graf van uw achteroom er dus bij.
Ik houd van deze begraafplaats.
Toen ik er de eerste keer kwam, werd ik direct aangetrokken door de Catholic section.
Het verval trof me pijnlijk maar de ooit nagestreefde pracht en praal met de mooie beelden: geweldig.
In september 2010 ben ik er opnieuw. 
Drie keer loop ik er rond. Twee keer door het katholieke deel.
De laatste keer in een ouder deel (er zijn meer oudere delen).
Het ‘oogt’ niet erg, zo op het eerste gezicht.
Al die saaie stenen. Met een enkele grotere er tussen.
Als je beter kijkt zie je de details, de enkele bloem bij een ‘Unkown’, het engeltje op een onverwachte plek.
Erg veel onbekende doden hier.
Maar ook graven van mensen met namen. Slecht onderhouden, niet onderhouden. Terwijl de graven vaak niet eens zo oud zijn.
Ook nu nog worden hier mensen begraven.
Met naam en zonder naam. Naast elkaar.
Niet door de City of Yuma – zoals ik daarom dacht. Het gebeurt allemaal door ‘private companies’.
Het enige dat Yuma doet is de paden bijhouden en de prullenbakken legen.
Wat ik niet begrijp is deze steen.
Al die namen die zo op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben.
Yuma heeft drie begraafplaatsen.
Twee sjieke, een die niet (meer) wordt bijgehouden maar waar nog steeds mensen worden begraven: Yuma Cemetery.
Deze begraafplaats is enorm groot. Sommige graven liggen er netjes bij – dankzij de familie. De meeste niet.
Op deze begraafplaats worden ook de onbekende doden begraven.
Tussen de andere doden. En soms in een bepaalde hoek heel véél.
Er is geen lijn in hoe ze worden aangeduid.
Soms heten ze John Doe. Maar ook is (o.a.) mogelijk: Unknown, Unidentified Male, Baby unknown, Unknown adult bones, Unidentified Skeletal Remains.
Op een dag heb ik een uur lang hun stenen gefotografeerd. Ik hoefde er maar 1 veld voor te belopen. Veel zoeken was er niet bij.
Nu ben ik al een paar dagen bezig ze in Find a Grave in te voeren. Ik ben nog niet halverwege.
Waarom het er zo véél zijn hier?
Mogelijk -net als in Holtville- omdat er veel illegalen de oversteek vanuit Mexico niet hebben gehaald en in de woestijn zijn overleden.
Heel soms staat er een overlijdensdatum bij, maar meestal is het F of FD – de datum waarop het lichaam, of wat er nog van over is, is gevonden.
Let ook op die steen met ‘Unknown adult bones – baby sec’.
Lag er een dode baby bij de volwassen beenderen? Was de vrouw zwanger?
Laatste reacties