Al een jaar fotografeer ik begraafplaatsen en speur naar het verleden en de relaties van dode mensen.
Ik zet informatie op Find A Grave en af en toe krijg ik een mail: wat fijn dat je het graf vond van ver familielid X (of de foto van de steen plaatste bij het graf van Y). Met niet zelden vermeld dat iemand al jaren werkt aan het natrekken van haar voorvaderen en voormoederen: de stamboom.
Ik heb daar niks mee.
Wat waarschijnlijk komt omdat ik geen goede herinneringen heb aan mijn familie. Ik weet er ook niets ván verder dan die paar mensen die ik ken(de). Die nu dood zijn. En zo niet – dan weet ik het niet.
Maar opeens denk ik aan mijn wel-directe-familie.
Mijn overleden ouders. Mijn overleden grootouders (van moederskant – de andere heb ik nooit gekend). Mijn man.
Sommigen zijn gecremeerd (en ter plekke uitgestrooid). Sommigen zijn begraven.
Ik denk en denk en kan me nog nét het kerkhof herinneren waar mijn moeder ooit is begraven (en ook: geruimd). Alle anderen -op het cremeren van mijn man na- : geen idee.
Dat wist ik natuurlijk al jaren. Maar opeens maakt het me onrustig.
Ik google (wat leidt tot niets).
Ik herinner me dat ooit Alie en Louise (tantes 1 stap verder) bezig waren met een stamboom. Althans ik meen me te herinneren dat oma me dat vertelde. Ik google op Alie en Louise Langerak. En realiseer me dan dat ze iets ouder waren dan mijn moeder.
Dat zou ze nu in de 90 maken.
Opeens voel ik me ‘ontheemd’.
Wat knap bizar is voor iemand die verder niks met haar familie *wil*.
Laat wat van je horen