Het is op grafplaatsen vaak de ambiguïteit van het beeld dat opvalt. Hoe meer versiersels hoe wranger het beeld, zeker van het kindergraf. Peilloos verdriet en onmacht uitgedrukt in weelderige bloemenzeeën, het begin van troost. Mijn hoofd tolt als ik dit zie.
Toen ik op deze begraafplaats was , kwam een moeder met twee kinderen van een jaar of 5-6 een kindergrafje bezoeken.
Ze knielden er bij neer en legden er iets op. Duurde amper een minuut.
Mijn indruk: de moeder wou de kinderen verbonden laten blijven met een broertje of zusje dat ze zich amper meer herinnerden of misschien niet eens hadden gekend.
Maar het duurde zo kort, dat het ook iets obligaats had.
Ik was er rond Memorial Day, dat is een dag dat iedereen die nog iets aan een graf doet er pleegt langs te gaan.
En ja – kindergraven zijn het ergst.
Het is op grafplaatsen vaak de ambiguïteit van het beeld dat opvalt. Hoe meer versiersels hoe wranger het beeld, zeker van het kindergraf. Peilloos verdriet en onmacht uitgedrukt in weelderige bloemenzeeën, het begin van troost. Mijn hoofd tolt als ik dit zie.
Toen ik op deze begraafplaats was , kwam een moeder met twee kinderen van een jaar of 5-6 een kindergrafje bezoeken.
Ze knielden er bij neer en legden er iets op. Duurde amper een minuut.
Mijn indruk: de moeder wou de kinderen verbonden laten blijven met een broertje of zusje dat ze zich amper meer herinnerden of misschien niet eens hadden gekend.
Maar het duurde zo kort, dat het ook iets obligaats had.
Ik was er rond Memorial Day, dat is een dag dat iedereen die nog iets aan een graf doet er pleegt langs te gaan.
En ja – kindergraven zijn het ergst.