Via de site van Schiltmeijer ontdek ik dat er in Heiloo een kloosterkerkhof is.
Het adres blijkt het adres te zijn van het Bedevaartsoord van Onze Lieve Vrouw Ter Nood – het hek staat uitnodigend open.
Ik dool rond (daarover hier meer) en het duurt een tijd voor ik het kerkhof vind. 
De poort is gesloten. Of hij ook op slot is – geen idee. Ik aarzel of ik aan de deur kan gaan rammelen.
Er komt een man aanlopen met een bos bloemen. “Is de poort al los” vraagt hij aan mij. Hij voelt eraan. Niet. Hij gaat via het klooster. Hij wel. Ik durf niet.
Weinig foto’s dus. En helemaal geen ‘sfeer’ laat staan ‘verhalen’.
Beste Jeanne,
bij toeval kwam ik weer op deze website terecht. Ik las het stukje over de mooie begraafplek bij het voormalige Juliana Klooster. Er is wel degelijk iets leuks over te vertellen hoor! Op de graven van de daar overleden zusters groeien en bloeien overal hemelsleutels, de bekende vetplant waar altijd zoveel vlinders op af komen als in de zomer de bloeiende bloemen zijn verschenen.
Mijn vroegere collega Zr. Martha Heijnsbroek, lerares op de toenmalige St. Agnes Huishoudschool in Heiloo, verzorgde altijd de graven helemaal achter in de grote tuin bij het klooster en plantte overal stekken van de hemelsleutels op de nieuwe graven. Dat heeft ze jaren gedaan. Hemelsleutels dus met hun speciale betekenis!
Zr. Martha is een paar jaar geleden gestorven. Maar de begraafplaats wordt nog steeds in haar trant onderhouden en overal staan nog steeds de hemelsleutels.
Dat vind ik een heel mooi verhaal over deze kleine sobere maar goed onderhouden begraafplaats.