Ik ben gevoelig voor engelen en Jezus en Maria. Ik ben ook gevoelig voor kaboutertjes en beestjes.
Mijn favoriete begraafplaatsen kunnen me niet kleurrijk genoeg zijn.
Zet tussen de beelden nog wat ingestorte kruisen, leg wat prulletjes neer, laat een vogel melancholiek ergens plaatsnemen en ik geniet.
De doden en hun nabestaanden spreken tot me via hun voorwerpen.
Lawn cemeteries bieden minder fraais.
Platte stenen in een grasveld.
Bordjes over wat er allemaal niet mag worden neergezet en het dreigement dat alles zonder pardon wordt verwijderd als je een engeltje achterlaat bij je dierbare overledene.
Of een bos bloemen losjes drapeert ipv die te deponeren in de bij de receptie te verkrijgen officiële begrafenisvaas.
Ook hier hebben de doden hun geschiedenis.
Die soms blijkt uit een tekst op de steen.
Maar je moet meer je best doen. De onbekende bezoeker (ik) krijgt de sfeer niet aangewaaid.
Hoe het is onder die stenen begraven te zijn, had ik me eigenlijk nooit afgevraagd.
Nu zoek ik naar informatie over Evergreen Cemetery in El Centro. Hopend op een plattegrond.
Die vind ik niet.
Wel vind ik dit:
I asked my friend to take me to the local cemetery so she brought me here, where her parents, grandparents and other members of her family are buried.
It’s very pretty and green, especially in the older section where gravestones are allowed.
Only flat stones that are easy to mow over are allowed in the newer section.
I don’t think I’d like to be buried where a lawnmower was going to be waking me up all the time.
Daar ga ik over nadenken.
Laat wat van je horen