‘Buckeye Cemetery’ zoals Louis B. Hamilton Memorial Cemetery in de praktijk gewoon wordt genoemd, is de eerste begraafplaats die ik in september 2010 aandoe. De vorige dag ingevlogen, op weg naar mijn motel in Yuma, nog érg weinig idee van hoe ik het zou aanpakken en: warm.
Thuis ontdek ik dat ik heb verzuimd de ingang te fotograferen. Wat ik standaard doe om het stukje hier een ‘begin’ te geven. Nu alleen een bord met tekst uit 1938 en een ander bord met wat er allemaal niet mag behalve vernielingen aanrichten: plantjes planten bv. Logisch, want het is een Lawn Cemetery.
Ik loop rond, ik maak foto’s, ik antwoord wanneer een caretaker me vraagt wat ik doe, dat dit voor Find a Grave is.
Robert kent die organisatie, heeft er eerder mensen van ontmoet die -terug in Californië- daar het graf van zijn zoon bezochten en er voor hem foto’s van maakten.
Heb ik vragen?
Ik heb ze niet. Later wel. Wat betekent die groene plank bv. En die vierkante stenen? Dan durf ik niet naar hem terug te gaan om ze te stellen.
Naïef als ik dan nog ben denk ik bij dit rondkijken dat de graafmachine verderop daar staat om aan de perkjes te werken.
Nee dus: die graaft graven.
Terug in Nederland loop ik op FaG na of er graven zijn die ik fotografeerde en die nog niet zijn geïnventariseerd.
Slechts één. Wel ontdek ik een paar fouten in data die ik doorgeef aan de vrouw die de bewuste memorials invoerde.
Zij (Linda) vertelt me dat ze met twee anderen al twee jaar bezig is deze begraafplaats in kaart te brengen. Met foto’s en met informatie over de doden. Hun stamboom.
Het wordt een boek op cd’s (een papieren boek is te duur).
Dat verklaart waarom er voor mij op FaG weinig aan is toe te voegen.
Teruggaan wil ik niet.
Van alle Lawn cemeteries die ik tot nu toe bezocht vond ik dit de minst inspirerende.
Daaraan kunnen de doden natuurlijk niets doen. En misschien zou ik het bij een wél tweede bezoek anders ervaren.
Ik zal het nooit weten, want ik ben écht niet van plan terug te gaan.
Laat wat van je horen