Op mijn tocht van Phoenix naar Yuma wil ik een begraafplaats bezoeken.
Bij Find a Grave zie ik Maricopa Cemetery met als beschrijving:
This is a small rural cemetery set in the middle of farmland. It appears to be about 5 acres in size and probably has about 1000 graves. However, with the exception of military markers, most of the markers are homemade and many are unreadable.
De foto’s vind ik mooi.
Daar wil ik heen.
De begraafplaats ligt ten zuidwesten van Phoenix in vlak land.
Ik betreed ‘m vanaf een zandweg en ben gefascineerd door de mengeling van oude, niet meer leesbare houten paaltjes, de witte kruisen met namen, enkele (niet veel) grafstenen.
Overal kunstbloemen en beeldjes en frutsels.
Calm and assertive
Opeens drie honden die de begraafplaats op lopen en ik denk Cesar Millan en probeer me te herinneren wat te doen wanneer vreemde honden je opeens benaderen.
Calm and assertive!
Meer schiet me niet te binnen.
Maar ik had me geen zorgen hoeven maken – ze hollen langs me heen en gaan verderop spelen.
Behalve de graven, meest ‘bergjes’, zie ik ook onduidelijke hopen en versieringen die lijken te zijn gedumpt of misschien alleen maar weggewaaid.
Een stoel op z’n kop.
Ik heb me voorgenomen op deze eerste begraafplaats maar een half uur rond te kijken maar steeds is verderop nóg iets dat ik wil zien dus blijf ik hangen en zie stenen voor mensen met een Spaanse naam en met een Engelse naam en ook met een Indianennaam.
Politie
Dan rijdt een politieauto de begraafplaats op.
Oh shit! denk ik.
En loop op de auto af.
Deed ik iets verkeerds? Ik maakte alleen wat foto’s, mag dat niet?
Nee!
De politieman, die vriendelijk blijft, zegt dat dit een begraafplaats van Native Americans is en daar mag je niet fotograferen.
Dat heb ik wel eens gelezen maar, zeg ik, ik had geen idee want er staat geen bord.
Dat staat er wél, zegt hij – aan het begin van de weg.
En ook bij de andere ingang.
Ik snap het niet want daar ben ik even naar buiten gelopen om een foto van het hek te maken en ik heb écht geen verbod gezien.
Staat er wel, zegt hij.
Spiritual world
Het heeft te maken met ‘spiritual world’ en ik zeg dat ik dat natuurlijk respecteer en excuses enzo.
Waarop hij zegt dat ik mijn foto’s moet deleten.
Maar me niet beveelt dat ter plekke te doen.
Ik beloof te deleten.
Ik mag ze nergens publiceren, zegt hij.
Ik beloof het.
Mixed cemetery
Ik zeg nog: maar ik zag ook graven van mensen met Spaanse namen en Engelse namen.
Het is een “mixed cemetery” zegt hij dan.
En herhaalt dat ik moet deleten.
Wat ik nogmaals beloof.
Later denk ik: ik had moeten vragen waaróm je eigenlijk niet mag fotograferen op een begraafplaats van indianen.
En ik had ook meer moeten vragen over hoe dat dan zit op een begraafplaats als deze die ‘mixed’ is.
Maar ik ben geïntimideerd door ‘politie’ en mn indiaanse politie en heb ook al elders gelezen hoe vervelend je benaderd kan worden als je het waagt een begraafplaats van indianen te bezoeken.
Zodat ik niet zo alert ben als ik graag had willen zijn.
Ik rijd weg en zoek aan het begin van de weg naar het bord dat ik moet hebben gemist
Geen bord.
Ik rijd naar de andere kant waar óók een bord zou staan.
Ook geen bord.
Belofte
Ik probeer te begrijpen wat er gebeurd is.
Ik dénk (maar heb natuurlijk geen idee) dat indianen (native Americans) er ivm hun religie echt een probleem mee hebben dat hun graven worden gefotografeerd – al leert google me niet waaróm dan.
Zodat deze politieman (de begraafplaats is op indianengebied) mij ervan wou weerhouden foto’s te publiceren.
Maar het was geen indiaanse begraafplaats waarvoor je een verbod kunt afkondigen maar een gemengde.
Misschien dat hij daarom me ook niet dwong ter plekke mijn foto’s te wissen?
Intussen zit ik wel met mijn belofte om geen foto’s te publiceren.
Ze zelfs te deleten.
Want onder valse voorwendsels afgedwongen of niet – ik heb ‘m wel gedaan.
Twee maanden denk ik erover na.
Dan besluit ik foto’s die een globaal beeld geven te plaatsen en ook enkele foto’s van graven van niet-Indianen.
Waarbij ik afga op de namen (Engels, Spaans) en ook op foto’s op stenen.
Ik vind het dapper van je om de foto’s toch te plaatsen. De politie was best intimiderend. Maar….. er stond geen bord zoals zij beweerden! De foto’s zijn schitterend van kleur met die bloemen. Prachtige pasteltinten. Wel veel vlaggen! Wat betreft de spiritualiteit rond de indiaanse graven, dat vind ik wel een beetje eng. Maar…. jij bent voorzichtig geweest met privacy van de afzonderlijke graven.
Ik probeer culturen te respecteren.
Maar ik heb er de pest aan belazerd te worden.
Mijn volgende reis ga ik weer naar gebieden waar indianen begraafplaatsen hebben.
Dit keer mailde ik vantevoren of ik welkom was en of ik mocht fotograferen.
De Shivwits antwoordden dat er weliswaar een verboden toegang bord stond, maar dat ik welkom was.
De Cocopah schreven terug dat ik niet gewenst was.
Een derde stam gaf geen antwoord.
Ik doe dus mijn best niemand te kwetsen.
Met de foto’s in dit stuk heb ik volgens mij geen geesten beledigd.
En nogmaals: ik haat manipulatie en onder druk zetten en liegen.
Had de man gezegd: officieel is hier geen verbod want ‘mixed cemetery’ maar we zouden het liever hebben dat je niet fotografeerde – dan had ik me daaraan gehouden.
Precies! Dat dacht ik ook al. Ik geef je dan ook gelijk dat je hun leugenachtige bevel in de wind hebt geslagen en dus je ‘belofte’ aan hen ook niet hebt gehouden.
Het is ’tere materie’, maar jij bent er wel de persoon bij uitstek voor om daar met voldoende gevoeligheid en respect mee om te gaan. Je komt op kerkhoven in aanraking met diepe lagen van de mens. In het vormgeven een graf komen intense emoties naar voren. Jij geeft de lezers van je blog daarin een inkijkje door veel verschillende graven en begraafplaatsen te laten zien in Amerika en Nederland. Echt boeiend en dat besefte ik gisteren. Ik ga vaker kijken 🙂