Een heel enkele keer zie ik op een andere begraafplaats bij een graf een bordje: dit graf wordt geruimd.
De foto hiernaast nam ik vorig jaar zomer in West-Graftdijk.
Op deze begraafplaats staan veel van die bordjes.
Wel iets anders geformuleerd: svp contact opnemen.
Maar daarmee bedoelen ze hetzelfde.
Ook tref ik een hele rij aan met bord
Hier wordt bij een aantal graven vermeld welke wanneer geruimd zijn en welke op de nominatie staan voor ruimen.
Ik heb er een stukje uitgeknipt: kindergraven.
Die lijst vond ik pas nadat ik al op de begraafplaats was geweest. Toevallig fotografeerde ik het (binnenkort te ruimen) graf van Gitte.
En dat van Mariëlle – ook voor dat graf dreigt ruimen.
Het lijkt me erg moeilijk: hoe lang houdt je als ouders een grafje in ere van een kind dat meer dan tien jaar geleden als klein kind is doodgegaan? Neem je een besluit: nu niet meer? Of ga je steeds minder vaak en probeer je er niet teveel aan te denken dat als je niet opnieuw betaalt het grafje wordt geruimd.
Op het graf van Mariëlle staan trouwens wel bloemen. Of ze echt of kunst zijn weet ik niet.
Indien ‘echt’ heeft de familie vermoed ik op tijd ingegrepen.
In mijn familie is het al meerdere generaties gebruik dat zolang er nog kinderen van
overleden ouders in leven zijn, deze gezamelijk de grafrechten blijven voldoen.
Ik kom uit een gezin van vijf kinderen en de enige die nog leeft. De rest is inmiddels
allang de pijp uit.
En betaal dus nu in mijn eentje. Heb vorig jaar nog € 1.300 gelapt voor weer 10 jaar.
Da’s een hoop geld om in één keer op tafel te leggen. Voor de vorige periode van
10 jaar bedroeg de rekening nog € 950. Kon ik destijds nog met twee anderen delen.
Maar enfin, ik hield van mijn ouders en ik houd van tradities.
Mijn ouders zijn gecremeerd en pas later ontdekte ik dat je de as ook kunt bijzetten.
Mijn vader heeft tot aan zijn dood in 1997 de grafrechten van mijn grootouders
voldaan. Een jaar later kreeg ik via omwegen de factuur voor verlenging ervan.
En heb het begraafplaatsbestuur schriftelijk gemeld dat de kleinkinderen niet
meer wensten te verlengen. En er aan toegevoegd dat ik de grafsteen wilde
laten weghalen om deze in een bosperceel dat mijn eigendom is, te plaatsen.
Dat werd goed gevonden op voorwaarde dat ik kon aantonen dat de steen
(uit 1951) destijds door mijn familie ook daadwerkelijk bekostigd was.
Waarschijnlijk werd gehoopt we dat niet meer zouden kunnen na zo’n lange
tijd. En dat bood het bestuur dan de mogelijkheid om de marmeren steen
ten eigen faveure zouden kunnen verkopen.
Maar ze hadden pech. Na lang zoeken in mijn vaders omvangrijke archief
vond ik de bedoelde aankoopnota uit 1951 terug.
Het begraafplaatsbestuur was not amused over mijn vondst. En stelde strenge
eisen aan het de facto weghalen van de steen. Geen beschadiging groen,
geen beschadiging grind, poorten en hekken. En nog wat meer van die lariekoek.
Twee gespierde Jerommekes hebben vervolgens de klus succesvol voor mij
geklaard.
Geweldige actie van jou!