Sabrina

Langs een breed pad, half onder een boom, ligt het graf van Sabrina Marie Krumm.
‘Our beloved angel’ staat er op haar steen en ‘until we meet again’.
Negentien is ze geworden en ze is omgeven door engelen en door kruisen.
Op een van die kruisen een foto met een ketting.
De foto is verbleekt en gescheurd. Hij laat een erg mooi meisje zien.

Sabrina is op zee verongelukt. Ze ging haaien vissen met haar familie en de boot begaf het.
De krant zegt nog nét niet dat het hun eigen schuld is: “The 32-foot, refurbished shrimp boat the family rented to go shark fishing reportedly was ill-equipped and unseaworthy.”

Twee jaar later wordt deze tragedie aangegrepen om anderen in te scherpen dat ze een ‘float plan’ moeten maken: laten weten waar ze heen gaan en die informatie achterlaten bij iemand die als het misgaat de autoriteiten kan inschakelen.

How important is it to take five minutes and draft a float plan? It can mean the difference between life and death.
In March 2002, Mobile, Ala., and New Orleans area Coast Guard units searched the Gulf of Mexico, south of Alabama, for a family of five who were reported missing in a 32-foot shrimp boat. After four days of searching more than 13,500 miles of ocean, an area larger than the state of Maryland, the searchers’ fears became reality when one victim was located deceased among a debris field.

Although the victim was wearing a life jacket, which is critical in survival at sea, it was the lack of information on the family’s location that frustrated search and rescue controllers in the Eighth District.
“When the initial report came in reporting the Krumm family overdue, we were told they went shark fishing 40-miles south of Alabama in the Gulf. That’s an immense area- the location was much too vague,” Gatlin said.

Ik hoop dat wie er nog over zijn van de familie Krumm dit artikel niet onder ogen hebben gekregen.