In juli 2010 bezocht ik de begraafplaats van Driehuizen.
Twee stenen trokken vooral mijn aandacht en daarover sloeg ik driftig aan het speculeren.
Wie iets met wie zou hebben gehad.
Ik kon me voorstellen dat betrokkenen woest op me zouden zijn geworden: waar haalde ik het gore lef vandaan.
Het tegendeel was het geval.
Familieleden legden me in de commentjes uit hoe het écht zat en (opluchting!) moesten zelfs om me lachen.
Op 28 september 2021 besloot ik er nog eens langs te gaan.
De weelderige planten op de graven waren vervangen door beeldjes.
De grafstenen zien er prima uit, ze worden goed onderhouden.
Ik heb twee kleine steentjes bij me.
Als een eerbetoon en een ‘dankjewel’ omdat ik me (beetje overdreven maar goed) voelde toegelaten in hun wereld.
Dit is de eerste keer dat ik het doe: steentjes achterlaten.
Het is een van oorsprong Joods gebruik maar het wordt ook op gewone begraafplaatsen bij niet-Joodse graven gedaan.
Als teken dat je er bent geweest en de dode hebt herdacht.
Nu: waar ze neer te leggen.
Heel even denk ik: in de handen op het graf van Ruud Servaas.
Maar dat voelt te intiem.
Ernaast dus maar.
Minder moeite heb ik met het hondje: tussen de pootjes lijkt me een prima plek.
En nabestaanden: aarzel niet om ze weg te halen en in de bij de ingang van de begraafplaats geplaatste afvalbak te kieperen als ze je storen.
Laatste reacties