Ik zoek met google een begraafplaats in de buurt, kies voor die in Krommenie waarvan ik alleen weet dat Gerrie Kneteman er is begraven.
Een groot hek staat er omheen. Met een saaie poort en een bord met toegangstijden.
Pas na het een meter of twintig oplopen van het pad zie ik graven liggen.
Dan ben ik allang afgeleid voor gekrijs boven mijn hoofd: ruziënde reigers die in de hoge bomen blijken te nestelen.
Dat stemt vrolijk. Dood en jong leven zo samen.

De graven liggen in korte paden tegenover elkaar. Met heggetjes ertussen.
Slechts op een paar punten kun je om die heggetjes heen.

Er zijn maar weinig écht oude graven.
Wat ook kan komen omdat hier met harde hand wordt opgeruimd wanneer er niet langer wordt betaald.
Bij verschillende graven zie ik kaartjes met: Neem contact op met de beheerder.
Of: dit graf wordt binnenkort geruimd, svp contact.

De stijlen zijn gevarieerd. De teksten ook.
Een deel erg gelovig: wat God doet (iemand dood laten gaan) is goed gedaan.
Veel ‘onze lieve’ ‘onze zorgzame’ etc. Maar ook originele(re) teksten. En creatieve versierselen, vaak kitscherig maar daar houd ik van.

Ook hier de kindergrafjes bij elkaar.
Sommige na tientallen jaren nog goed onderhouden. Andere na een paar jaar al verwaarloosd.
Een urnenmuur met veel moderne kunst.

Op 12 maart 2011 loop ik hier anderhalf uur rond. Dan zit ik aan mijn tax kwa indrukken en emoties.
Wanneer dan ook nog mensen zich verzamelen voor een begrafenis ga ik weg.

Het graf van ‘de Kneet’ heb ik trouwens niet gevonden. Ik heb er ook niet echt naar gezocht.
Misschien loop ik er een volgend keer tegenaan. Misschien ook niet.