Gert Toes reageert onder mijn stukje over de begraafplaats Oosthuizen: het graf van Lizzy Sara May is weg.
Ik kan het me niet voorstellen en ga vandaag kijken.
Inderdaad: geen graf.

Ik zoek op google naar een beheerder van de begraafplaats van Oosthuizen maar kan die niet vinden.
Dan zegt iemand op twitter: de gemeente Zeevang (waar Oosthuizen onder valt) gaat erover.

Ik bel de gemeente.
Het graf is geruimd, vertelt een vrouw die me twee uur later (nav de door haar collega achtergelaten ’telefoonnotitie’) terugbelt.

Waarna we een spraakverwarring krijgen want ik ken twee soorten ruimen
1) waar de steen verdwijnt en een volgende dode bovenop de er al liggende dode wordt begraven
2) waar niet alleen de steen verdwijnt maar ook de dode wordt opgegraven en diens beenderen elders op de begraafplaats worden herbegraven (op een plek die niet toegankelijk is voor het publiek)

Zij blijkt het nóg anders te bedoelen.
De rechthebbende van het graf heeft het met de steen laten verplaatsen.
Naar een plek dichterbij waar hij woont zodat hij het vaker kan bezoeken.

Waar? dat mag ze me niet zeggen.
Maar als ik familie ben kan zij een door mij geschreven brief doorsturen.

Ik ben geen familie, zeg ik. Ik ben een bewonderaar van deze schrijfster.
Wat niet echt wáár is.
Maar het klinkt wel aardig en ik voel een behoefte mijn betrokkenheid en behoefte tot doorvragen te rechtvaardigen.

Ik dank de gemeenteambtenaar hartelijk en verzeker haar dat ik helemaal blij en gerustgesteld ben.
Wat weer wél waar is.

Want het leek me zó treurig: 23 jaar dood, opeens niemand meer die je grafrechten wil betalen dus wég ermee.
Zoals veel andere doden wel overkomt.
Van wie ik het niet eens merk omdat ze niet bekend zijn zodat ik ze niet eens zal missen.