Ik weet al een tijdje dat deze begraafplaats er is, een kerkhof bij de H. Bavokerk in Ursem.
Een mooie, grote, hoge kerk die iets lager ligt dan de weg.
Waarvan uitgerekend op 30 juni 2012, de dag waarop ik er ben, wegens renovatie de haan en het kruis van de toren zijn gehaald.

De entree naar de begraafplaats oogt niet veelbelovend.
Geen mooi hek, maar een doorkijkje met vrij traditionele grafstenen en direct er achter de huizen van een straat verderop.
Wat wel direct opvalt: de begraafplaats is goed onderhouden. Bijna alle graven hebben verse planten en bloemen.

Een kleine begraafplaats. Met meest recente graven.
Ik zie niets ouder dan jaren 70. Ik zie wel veel aangeharkte plekken en een nieuwe urnenmuur.
Op de website van de kerk staat dat de begraafplaats in 2008 en 2011 opnieuw is ingericht waardoor wij weer voldoende plaatsen beschikbaar hebben voor de toekomst.
Dat klinkt minder cru dan: we hebben een hoop graven geruimd.

Ik aarzel over het maken van foto’s omdat veel graven érg recent zijn. Van de laatste twee jaar.
Mensen stellen  vaak niet op prijs, wanneer van die graven foto’s worden gemaakt.
Wanneer dan iemand elders op de -kleine- begraafplaats planten op een graf gaat zetten voel ik me nog ongemakkelijker en durf amper meer te fotograferen.

Het priestergraf – dat mag wel.
Enkele graven die uitsteken over het pad – vreemd, dat leg ik ook vast.

En dan één steen die me treft.
Een verhaal zit hier achter, hier onder.
Waarbij ik me vooral afvraag wat iemand beweegt dit op een steen te zetten.
Hoe diep moet het verdriet dan wel niet zitten.