Riverview Cemetery – 2

De eerste keer dat ik deze begraafplaats bezocht was ik vooral onder de indruk van de grafstenen in het oude deel. De zuilen, de heiligen, de engelen – al dan niet beschadigd.

Nu ga ik erheen met een lijstje met 9 namen.
Doden van wie nabestaanden op Find a Grave om een foto van de grafsteen hebben verzocht.
Ik ontdek dat die stenen zelden de monumentale stenen zijn. Zoekgeraakte familieleden zijn, denk ik, minder rijk (=simpele steen) en ook minder bedeeld met andere familieleden die het graf bijhouden en van bloemen voorzien. En die ook familie-op-afstand op de hoogte houden?

Lillian Williams was iemand geliefde tante. Doyle Huffman was iemands favoriete oom.
Het zoeken naar de stenen geeft me een ander perspectief op wat ik ‘saai’ vind: platte stenen in een grasveld. De mensen onder die stenen zijn niet minder boeiend en hebben niet per se minder voor anderen betekend dan degenen voor wie de familie een beeldentuin heeft opgericht.

Ik had meer van de stenen op het lijstje willen vinden.
Maar hier stuit ik in de Office op vijandigheid. Hoezo FindaGrave?
Weet ik niet dat zij zelf een website hebben? Met alle informatie en de locaties van de graven en nog stenen ook. Dat weet ik niet maar ik heb er nu even niks aan want ik heb geen notebook bij me.
(Later blijkt de website niet zo geweldig als beloofd – weinig stenen en met hun aanduiding van de plaatsen zoek je je nog steeds een ongeluk)

Wil ik echt dat de dame in de Office (waar een behulpzame jongeman op een karretje me naartoe heeft gereden) *al* die namen opzoekt?! Ja, graag natuurlijk. Maar laf als ik ben beperk ik me tot drie.

Waarna ik dwalend zelf op zoek ga naar de andere (zinloos) en geniet van vogels en ook hier Japanse stenen. En 1 Indiase.

Mijn hart gaat sneller kloppen van deze. Een Japanse vrouw die niet Yamada of Soto oid heet maar Waterkuetter. Waarvan ik dacht dat het Duits zou zijn maar die naam is Schots.

“A Lady of Japan”  is het grafschrift.
Wat me een warm and fuzzy feeling geeft en erg veel nieuwsgierigheid.
Die zich via google niet laat bevredigen.

Evergreen Cemetery

Op 10 mei 2011 heb ik al Mountain View Cemetery in Calexico bezocht wanneer ik deze begraafplaats aandoe.
‘Aandoen’ was de bedoeling.
Even kijken hoe het er is.
Dan later teruggaan.

Ook deze begraafplaats in El Centro lijkt uit meerdere delen te bestaan.
Links en direct na de ingang een lawn cemetery. Open grasvelden.

Rechts en tot ver in de verte: oude bomen en oude stenen.
Een paar beelden. Wat verval.

Ik wil engelen fotograferen maar het wil niet erg. Ik loop zomaar wat rond.
Wat me opvalt: al die nationaliteiten. Niet alleen evident. Namen als Smith. En Rodriguez.
Maar ook Italiaans. En Duits. Een steen met Van der Linden en: from Belgium. Iemand uit Zwitserland.

En wanneer ik dan echt wil weggaan, zie ik ook hier (net als in Brawley) stenen met Japanse namen en tekens. Veel meer nog dan daar. Ook recenter, niet alleen historisch.
En hey – Mohammed?? Arabieren denk ik. Maar als ik beter kijk: mensen uit India.
Hindoestanen.
In een aparte hoek grenzend aan de Japanners.

Ik denk: ik moet me meer verdiepen in Imperial County.
Ik ervaar deze regio als Hispanic. Maar die andere groepen zijn er ook.
Hoe leven ze samen? Net zo gescheiden als in de dood?

Riverview Cemetery

Riverview Cemetery ligt niet aan een rivier. Hij ligt in het Riverview District, een onderdeel van Imperial County (Californië).

Ik bezoek de begraafplaats op 13 september 2010, op een van de warmste dagen van het jaar.
40-45 graden.
En omdat het een eind rijden en toen ook nog omrijden was, beland ik hier op het heetst van deze toch al zo hete dag.

Ik  parkeer mijn auto direct na de ingang.
Loop naar links naar een stuk lawn cemetery waar ik word verrast door een foto van een prachtige vrouw.
Uitgelicht door de zon.
(Later zal ik haar -Michele Castillo- googlen en word niets wijzer).

Het veld rechts bestaat uit mooie stenen. Groot, duur. Teksten voor en achter. Foto’s ook erop.
En een net omgespit graf met veel kinderspullen. Er staan voetstappen op. Raar.
Het is in Amerika wel gebruikelijk om over begraafplaatsen te lopen waar gras ligt op de graven maar toch niet -dacht ik- als dat gras nog niet eens is ingezaaid.

Ik rijd wat verder, ik loop wat verder. En dan, eindelijk! ga ik naar het veld *direct* rechts achter de poort met oude beelden.
Vervallen, imposant.
O wat is het warm! Ik sluip van boom met enige schaduw naar volgende boom met enige schaduw en neem foto’s.
Ik denk telkens: nog die drie grafstenen en dan stop ik écht!
En dan zie ik nog meer moois en ga ik nog langer door.

Eenmaal thuis ontdek ik dat deze begraafplaats itt zeer vele andere amper in kaart is gebracht op Find a Grave.
Het is dus aan mij deze mensen daar een plaats te geven. Dus zoek ik naar GonzaleS en GonzaleZ en Flores en nog meer Spaanse namen.
Maar ook al zijn de grafstenen pracht en praal, een plek in google hebben ze niet.

In mei 2011 ga ik terug.
Omdat ik nog maar een fractie heb gezien.
En omdat ik me hier heel erg thuis heb gevoeld.