Achteraan is een gedeelte speciaal voor dieren.
Een beetje afgezonderd van de rest.
Enkele van de graven
Er liggen hier in elk geval twee mensen begraven.
Dieren
29 mei 2014 Door Reageer
Pet Cemetery
9 mei 2013 Door Reageer
Sinds 1953 heeft Boulder City een pet cemetery ergens in de woestijn.
De cemetery is ‘niet officieel’ (dit itt de wél officiële dierenbegraafplaats in noord Las Vegas).
Er is geen adres en velen gingen mij voor in vruchteloze zoektochten.
Haunted
De begraafplaats zou ‘haunted’ zijn.
Wie er in de nacht ronddwaalt kan, indien zij aardig wordt gevonden, worden gevolgd door een witte kat.
Op een forum van mensen die in het paranormale geloven vraag ik of ik de locatie mag weten.
Dat mag – als ik beloof die niet verder te vertellen.
Waarna iemand me een vaag plaatje van Google Earth stuurt waarmee ik in het najaar van 2012 geen stap verder kom.
Boek
Dit keer heb ik het, denk ik, slimmer aangepakt.
Ik vind online een boek over deze begraafplaats. In eigen beheer uitgegeven.
Véél te duur (€ 32) om aan te schaffen voor 80 pagina’s vooral foto’s.
Maar op de kaft staan de coördinaten dus denk ik: bingo!
Of de schrijfster het met opzet heeft gedaan weet ik niet: maar die coördinaten leiden naar een plek twee uur verderop.
Graven
Op 8 mei 2013 vind ik de begraafplaats.
Stomtoevallig.
Ik rijd er langs op de snelweg en ik zie in de verte de graven liggen.
Voor de ingang staat een witte auto geparkeerd.
Een andere bezoeker? Ik zie niemand lopen.
Het eerste deel van de begraafplaats is grotendeels vervallen.
De enkele steen die wel leesbaar is laat zien dat dit het begin van de begraafplaats moet zijn – jaren ’50.
Er zijn mooie stenen bij. Net zo mooi als je vaak op lawn cemeteries ziet.
Knuffels liggen bij enkele graven. Maar veel is ernstig verwaarloosd.
Ik denk: ik zal de begraafplaats (er liggen hier echt vele honderden dieren) op Find a Grave zetten.
Ongemakkelijk
Intussen voel ik me ongemakkelijk.
Ik denk door de witte auto. Want in het zand zijn recente voetafdrukken van een mannenvoet.
Waar is die man?
Misschien toch maar na een half uurtje teruggaan? En later deze week nog een keer?
Dan steekt opeens een harde wind op.
Hij ‘grijpt’ me, maakt een kleine tornado en gaat even abrupt weer liggen.
Coördinaten
Wat gebeurt hier?
Ik loop terug. Registreer nog wel de juiste coördinaten.
Maar denk: misschien beter niet op FaG zetten.
Niet dat ik in geesten geloof.
Terug in de motelkamer google ik dit pet cemetery.
Deze bezoeker zag orbs op de foto’s.
Ik bekijk mijn foto’s.
Geen orb te bekennen (gotzijdank).
Hij zegt ook: “To keep it the special place that it is, we are not going to reveal it’s exact location, except perhaps to those who make special requests.”
Goed idee.
De juiste coördinaten houd ik voor mezelf, op Find a Grave zet ik *niets*.
Nu nog eens proberen en kijken of het er prettiger ‘voelt’.
Waarbij de afwezigheid van een witte auto en mannenvoetstappen ook zal helpen.
Geheim
Twee dagen later ga ik terug.
Ik leg uit dat ik het geheim zal bewaren.
De begraafplaats gelooft me en nodigt me uit verder te komen.
Dat doe ik maar zelfs na nog twee uur rondlopen heb ik amper de helft gezien.
Steeds duiken er grote lizards op.
Echt grote. Wel een halve meter.
Met stevige lijfjes.
Ze zijn niet bang en ik mag ze fotograferen.
Ik stel me voor dat zij mijn equivalent van de witte kat zijn.
Dat is een fijne gedachte.
Desert View Pet Cemetery
11 oktober 2012 Door Reageer
Er zijn niet zoveel dierenbegraafplaatsen in Amerika.
Deze staat op Find a Grave genoemd dus die wil ik zien.
Ik denk dat degene die de begraafplaats aan de site heeft toegevoegd blijkbaar niet veel tijd heeft gehad want ze heeft maar een maar memorials vermeld.
Ik ben benieuwd naar de andere graven.
Desert View Pet Cemetery blijkt niet een aparte begraafplaats te zijn.
Het is een grasveld(je) dat deel uitmaakt van Desert View Memorial Park.
Het heet ook niet ‘Pet Cemetery’ maar ‘Garden of Eternal Pet Cemeteries’.
Desert View Memorial Park zelf is een mooie, kleine begraafplaats met gote beelden, een kabbelend watertje en veel gelegenheid uit te breiden.
De vrouw die de begraafplaats vóór mij bezocht en niet verder kwam dan een paar memorials heeft wel degelijk goed gekeken: er is niet meer.
Drie echte stenen en een handvol kleine metalen markertjes waar ooit een steen moe(s)t komen.
Susie O. (van Find a Grave) vond die nog in mei van dit jaar. Nu, een half jaar later, zijn ze overgroeid.
Positief vond ik dat hier anders dan op de meeste begraafplaatsen levende dieren wél zijn toegestaan.
Alleen moet de poep worden opgeruimd.
Opvallend was dit bord:
Een huisdier waarvoor binnen een week geen begrafenis is georganiseerd, daarvan mag het lijkje “disposed of” worden.
Dat zie je over menselijke lijken toch niet gauw vermeld staan.
Pet cemetery Sunset Vista
21 oktober 2011 Door Reageer
Wanneer ik op 29 september 2011 Sunset Vista Cemetery bezoek, vraagt de caretaker me een week later terug te komen. Aangezien de pet cemetery waar hij me ziet rondlopen er nu niet uitziet maar hij daar volgende week iets aan gaat doen. Schoonmaken.
Ik vertel dat ik een paar weken elders vertoef maar dat ik voor ik terugvlieg nog een paar dagen in Yuma ben en dan zeker zal langskomen.
Op 20 oktober is het zover.
Pet cemetery ziet er op afstand niet anders uit dan anders: een groot grasveld.
Dichtbij blijkt dat er wel degelijk aan is gewerkt: van de stenen op de eerste rij en van enkele op de tweede rij is het onkruid weggehaald. Van de overige stenen niet.
Wat kan verklaren waarom de caretaker uit de verte vriendelijk naar me zwaait maar geen praatje komt maken.
Ik maak wat foto’s (meeste volgen later).
Wat ik nu lief vind om te laten zien zijn de graven van Measles en zijn echtgenote.
Die samen 22 kinderen kregen. De grafsteen van Measles is een beetje schoongemaakt, ik probeerde zelf die van zijn vrouw te reinigen maar dat onkruid is hardnekkig – dat lukte dus niet.
Nu ik er toch ben maak ik een rondje rest van de begraafplaats.
Vergezeld door veel vogels met hun gezang (1 roadrunner kruiste de road toen ik de begraafplaats opliep maar wou niet gefotografeerd) lees ik stenen en maak foto’s.
Deze steen is op zijn minst opmerkelijk (even op klikken).
Dan het grote veld met de veteranengraven.
Ook daar zijn bijzondere stenen. Wanneer ik na een uur ermee kap stopt een bestelwagen en een man vraagt waarom ik foto’s maak. Een moment van twijfel. Soms wordt dat nl. niet gewaardeerd.
Nu wel.
Of ik weet dat George W. Bush hier begraven ligt, lacht de man.
Ik zeg dat ik het weet maar dat ik het graf niet ben tegengekomen. Daar, wijst hij.
Achter die boom.
Vooruit dan maar. Ik loop erheen en fotografeer de grafsteen van George W. Bush (1918-1992) die in de Tweede Wereldoorlog in de US Navy heeft gestreden.
Aan de voet van zijn steen de wat overwoekerde steen van zijn vrouw (geb. 1926 en nog niet dood of toch niet hier begraven).
Dit is al de tweede keer dat ik door personeel naar deze steen word gewezen.
Ik snap wel dat het iets komisch heeft. Maar toch.
Het is alsof je deze George W. Bush iets wezenlijks ontneemt.
Sunset Vista Cemetery – revisited
30 september 2011 Door Reageer
‘Even’ wil ik op 29 september 2011 langs gaan op Sunset Vista Cemetery.
Hopend op de roadrunner die ik er zag telkens wanneer ik er was.
Ik besluit me te beperken tot de pet cemetery. Die er niet zo best uitziet. Vrijwel alles is overwoekerd. Wanneer ik onkruid even wil wegduwen voor een betere foto blijkt dat niet mogelijk, zo sterk en ruw is het.
Er zijn wel stenen maar slechts 2 wat lullige plastic boeketjes.
Ik steek over naar de menselijke doden wanneer een man me aanspreekt. Ik heb belangstelling voor de dierenbegraafplaats? Laat hij die nou net volgende week gaan opknappen. Dan moet ik terugkomen.
Weet ik dat ze een George Bush hebben? Daar, bij die boom.
Niet de echte, zeg ik. Nee, maar ze hebben ook een Noriega.
Ik spreek bewondering uit voor de mensenbegraafplaats die er mooi bijligt. Volgende week de dieren, belooft hij nogmaals. Ik beloof dat ik terugkom. Over twee weken en een paar dagen.
Ik loop nog wat rond, zie 1 vogel, niet een roadrunner.
Soms, heeft de man me nog verteld, heeft hij er drie achter z’n maaimachine. Voor de insecten.
(en ik nog denken dat ze lizards zouden eten)
Ik maak wat foto’s en wanneer ik wil wegrijden zie ik een omheining/schuur openstaan.
Veel witte kruisen. Zoals worden neergzet op Memorial Day.
Ook grafstenen. Snel een foto. Dat is een grafsteen voor een in 2001 overleden dode. Zou die binnenkort hier worden begraven? Zou er een andere steen op het graf staan?
Graven worden hier toch niet geruimd??
Van de pet cemetery nu geen foto’s: ik geef de caretakers de kans over 2 weken sterk terug te komen.
The Slabs Pet Cemetery
24 september 2011 Door Reageer
Ik houd van dierenbegraafplaatsen ook al zijn het vaak maar hoekjes van gewone begraafplaatsen. De lieve teksten, de vertederende namen. Ook: het verdriet om wat vaak onze beste vriend is.
Zoekend op ‘pet cemetery’ en ‘Imperial Valley’ kom ik op de Slabs Pet Cemetery in Niland.
Een begraafplaats in de woestijn. Waar ‘snowbirds’ (mensen die -vaak met een camper- in de winter naar warme oorden trekken en weer verkassen als de bloedhitte toeslaat) hun overleden huisdieren begraven. Vaste verblijvers zijn er ook.
Slab City ligt iets ten oosten van Niland. Het lijkt een enorm gebied. De uitstraling is verwelkomend en vriendelijk. Kijk gerust rond pik ik op. Dat doe ik. Met mijn camera. Een beetje schuchter want je fotografeert toch iemand anders’ privacy. Al hangen ze daar hier misschien niet zo aan.
Als ik de coordinaten niet had gehad, had ik de begraafplaats die ergens achteraf ligt nooit gevonden.
Eerste indruk: is dat alles. Ik zie amper 20 graven, vrij saai ook, de meeste.
Wanneer ik beter kijk zie ik meer graven en enkele interessante stenen en versieringen (daarover later). Lieve teksten ook. Geen prots en pracht en praal.
Gewoon ‘ik hield hartstikke veel van m’n dier en hij ligt hier begraven’.
Aan de rand van Slab City ligt Salvation Mountain. Een kleurige constructie met ‘God is Love’ en ook veel ‘Sinner’ en ‘Repent’.
Ik tref het en ontmoet nog net de ontwerper Leonard Knight. De man die de oude baas rondrijdt vraagt of ik hem wil ontmoeten. Ja! doe ik enthousiast. Waarop de begeleider me instrueert dat ik hard moet praten. Niet dat het helpt (hij verstaat me niet) maar ik mag Leonard, in sommige kringen bijna een idool, wel fotograferen.
Na het vertrek van Leonard en begeleider (Leonard drukt me op het hart vooral een stel ansichten en magneetjes mee te nemen) loop ik in mijn eentje rond denkend: als God me een teken wil sturen dat hij wel degelijk bestaat, is dit een mooi moment.
Nee, geen teken. En verkeerde belichting voor mooie foto’s.
Misschien is dat het teken: wie niet diep gelooft, krijgt de zon verkeerd geschenen.
Bij de Pet Cemetery stond de zon wel goed.
Vermoedelijk omdat ik daar meer gevoel bij heb.
Over Slab City: Wikipedia en een geweldig verhaal.
Graven
24 september 2011 Door Reageer
Een kleine selectie uit de graven
Deze steen verrast me. ‘Forgive me’?
Maar dan. Kijk eens wat er op de grafsteen van Tobey ligt: een drol.. Net als op de steen van de andere hond. Waarom zouden ze dat doen? Zou het een drol van de eigen hond zijn vlak voor die doodging? Of hebben ze een drol opgeraapt van een willekeurige andere hond?
Maar nog steeds: waarom?
Craig Road Pet Cemetery
30 september 2010 Door 4 Reacties
Op de dag dat ik hoor dat mijn konijntje Bella Donna onverwacht is overleden -29 september 2010- bezoek ik het Pet Cemetery van Las Vegas. Ik was het al van plan, overwoog nog er vanaf te zien omdat het te pijnlijk kon zijn maar het werd alleen even janken bij de eerste grafsteen voor een bunny.
Dat zat er natuurlijk dik in. 
Pet Cemetery ligt in Noord Las Vegas, een klein uur rijden vanaf Boulder City waar ik logeer en het is bloedheet. Er staan bomen, maar om schaduw te bieden niet genoeg. Toch breekt de hitte me pas na anderhalf uur, wanneer ik -met haren aan mijn gezicht en kleren aan mijn lijf geplakt- besluit het laatste veldje over te slaan, echt op. 
Het komt door de liefde die uit de grafstenen spreekt. Of het nou kleine platte plakken zijn of bouwsels die een kapitaal moeten hebben gekost. Er is zoveel moeite gedaan. Er is nagedacht over de teksten. Ook al zijn ze kort, het is duidelijk dat deze mensen een zeer bijzondere band hadden met hun dier(en).
De 
(vooral) honden, de katten, enkele konijntjes, vogels, een desert tortoise, een olifant en veel paarden.
Je kunt je ook als mens bij je huisdier laten begraven. Veel van die graven zag ik niet, maar ik zag ook niet alles.
Hieonder een aantal van de paarden.
Lidia Lavallen, Cherokee, Charlie Brown en Tonka
30 september 2010 Door Reageer
Op Craig Road Pet Cemetery laten mensen zich begraven bij hun dieren.
Lidia Lavallen voegde zich eind 2008 bij haar paard Cherokee.
Uit de steen maak ik op dat haar honden Charlie Brown en Tonka er ook zijn begraven.
Lidia kwam oorspronkelijk uit Buenos Aires.
In de Las Vegas-krant verscheen dit stukje.
LIDIA LAVALLEN Lidia Sanchez Lavallen, 73, passed away Monday, Oct. 20, 2008, after a long battle with cancer.
She was born in Buenos Aires, Argentina, April 6, 1935, and came to Las Vegas in 1964, where she worked as a legal secretary until she retired.
Lidia loved her horses and dogs and she wanted to be buried with them. Her ashes will be interred at the Craig Road Pet Cemetery, 7450 W. Craig Road.
Pet Cemetery
12 juli 2010 Door Reageer
Ik lees in een advertentie in de telefoongids van Yuma dat deze begraafplaats ook een Pet Cemetery heeft.
Het veld blijkt wat los van de andere doden te liggen maar er is niet gekeken op een paar vierkante meter méér. De inwoners van Yuma die hun huisdier een mooi graf willen geven kunnen vooruit.
Dit is mijn eerste dierenbegraafplaats en ik ben erg benieuwd.
De ongeveer tien graven blijken grotendeels overwoekerd. Dat er kunstbloemen bij staan zegt weinig, die bloemen hebben een hardheid waar ik intussen diep respect voor heb.
Later bezoek ik in Las Vegas Craig Road Pet Cemetery.
Een dierenbegraafplaats met vele honderden stenen en beeldjes en bloemen en teksten waaruit ongelooflijk veel dierenliefde spreekt.
Zijn de mensen in Vegas ánders?
Ik moet meer pet cemeteries bezoeken om er achter te komen wat gebruikelijk is.
Laatste reacties