De eerste keer dat ik de begraafplaats in Graft bezoek, zegt de zerkenvloer me niet veel.
Ik zie onleesbare stenen en kan me er verder weinig bij voorstellen.

Op 29 juli 2012, twee jaar later, ben ik er opnieuw.
Omdat elders iemand een graf verzorgt (en ik hem niet wil storen) bekijk ik de vloer nu wat beter.
Het zijn 155 stenen (lees ik – dat heb ik niet geteld). Graven uit de 16e en 17e eeuw.
Met familiewapens en huismerken van vooraanstaande Grafter families uit die tijd.

Alleen rijke mensen konden zich een graf in de kerk veroorloven.
Armen werden begraven op het kerkhof buiten.

Ik probeer de stenen (die er nu schoner uitzien dan in 2010) te lezen.
Maar ze zijn óf verweerd óf voorzien van letters die ik niet begrijp.

Dan zie ik de zuil bij de ingang.
Verhalen – gedichten – muziek.

Ik druk op het bovenste knopje.
Een mannenstem wijst me op het derde graf op de vijfde rij.
En vertelt over wie daar ligt en zijn achtergrond en wat algemene achtergronden.
Fascinerend.
Om welke steen het precies gaat, weet ik niet. Omdat ik niet weet waar de Zuil begint met aftellen.
Dichtbij, ver af, van links naar rechts, van rechts naar links.

Maar het doet er niet toe.
Gewoon lopend over de vloer met die stem met inderdaad het “Verhaal”, al luisterend dichter komen bij wie hier begraven ligt – dat is mooi.

De gedichten sla ik over.
Wel probeer ik een stukje muziek.
Ik herken het niet. Mooi vind ik het wel.
Stemmig maar niet zo dat het er dik opligt ‘banaal’.
Erg fijn om rond te dwalen over die vloer met de muziek erbij.
Niet luid (evenmin als het verhaal) maar tenzij je helemaal naar achteren loopt wel goed hoorbaar.

Je hoeft niet van begraafplaatsen te houden om je hier prettig te kunnen bezighouden.
Bijna zou ik zeggen: een tip voor de toerist.